ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ

 

Το 1988, η Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών προκήρυξε θέση αναπληρωτή καθηγητή με γνωστικό αντικείμενο την «Ιστορία Νεωτέρας Ελλάδος». Υποψήφιοι μείνανε τελικά δύο, οι Δημήτρης Μιχαλόπουλος και Αντώνης Λιάκος, επίκουροι καθηγητές τότε στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τελικά τη θέση την πήρε ο Λιάκος – παράνομα όμως, επειδή εκλέχτηκε με επιτροπή διμελή και όχι τριμελή, όπως ο Νόμος ορίζει. (Δεν βρίσκανε τρίτο δηλαδή, για να τον κάνουνε νόμιμα.)

    Ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Η εκδίκαση της υπόθεσης καθυστέρησε επί εφτά χρόνια. Τελικά, εκδόθηκε η απόφαση 3138/1996, με την οποία ακυρώνεται η εκλογή του Λιάκου. Επειδή όμως αυτός ο τελευταίος είχε στο μεταξύ προλάβει να προαχθεί στη βαθμίδα του καθηγητή, τονιζόταν στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι, εφόσον προϋπόθεση της εξέλιξής του αυτής αποτελούσε η νόμιμη εκλογή του στη βαθμίδα του αναπληρωτή (η οποία εκλογή αποδείχτηκε παράνομη), έπρεπε να εκπέσει στη βαθμίδα του επίκουρου καθηγητή και να επαναληφθεί η διαδικασία πλήρωσης της θέσης του αναπληρωτή – νομίμως αυτήν τη φορά και με συνυποψήφιό του τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο.

    Επιπλέον, μετά την κοινοποίηση αυτής της απόφασης (3138/1996) του Συμβουλίου της Επικρατείας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, ο προϊστάμενος του Δικαστικού Τμήματος αυτού του τελευταίου σε έγγραφό του προς τον πρόεδρο του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής ζήτησε την ανάκληση του διορισμού του Α. Λιάκου σε θέση καθηγητή. Αυτό όμως δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα. Και αντί για αυτό οι κατά καιρούς πρυτάνεις του πανεπιστημίου Αθηνών προσπάθησαν να βρουν άλλες «λύσεις», με μοναδικό σκοπό «να μην πειραχτεί ο Λιάκος». Οι λύσεις όμως αυτές και οι συνακόλουθες μεθοδεύσεις ήταν εξώφθαλμα παράνομες – κάτι που δεόντως επισημάνθηκε από τον κατά το 2000 Πρόεδρο του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας καθώς και από τον τότε Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής.

    Η υποστήριξη που έχει ο Λιάκος οφείλεται στον δικηγόρο του, τον γνωστό Νίκο Αλιβιζάτο, ο οποίος αποτελεί κρίκο της προστατευτικής αλυσίδας που συνδέει τον Λιάκο με το παρακράτος του Συριζο-πασόκ και, ακόμα πιο πέρα, με τον Σόρος. Ο Αλιβιζάτος, φίλος και παλιότερα συνεργάτης του Προκόπη Παυλόπουλου, έχει την αντίληψη ότι Νόμος είναι ό,τι συμφέρει αυτόν τον ίδιο και τους φίλους του. Ενώ, πράγματι, στο φύλλο της 13^ης Σεπτεμβρίου 1998 (σελ. Α 24) της εφημερίδας Το Βήμα, διατυμπάνιζε πως «Συμβούλιο της Επικρατείας αποτελεί το σοβαρότερο θεσμοθετημένο αντίβαρο στην ισχύ των κυβερνώντων», σε δικόγραφό του προς τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο έλεγε ακριβώς το αντίθετο: «η διοίκηση (δηλαδή το κράτος) έχει την ευχέρεια και όχι την υποχρέωση να ανακαλεί τις παράνομες πράξεις».

    Αυτά ως προς τον Λιάκο, που ζει και βασιλεύει. Όσο για τον Δημήτρη Μιχαλόπουλο, αφού υπέστη αυτήν την κατάφωρη παρανομία, διώχτηκε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, όπου ήταν ωρομίσθιος καθηγητής, έχασε τη θέση του ως καθηγητή στη Ναυτική Σχολή Πολέμου, διώχτηκε και απ' αλλού και τελικώς έμεινε και τέσσερα χρόνια άνεργος.

Οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, τηρώντας την τακτική του να μην απαντούν, έχουν, μέχρι σήμερα, αρνηθεί να εφαρμόσουν την απόφαση 3138/1996 του Συμβουλίου της Επικρατείας – με τα γνωστά γενικευμένα αποτελέσματα στον χώρο της Παιδείας, που έχει πια από καιρό πάψει να είναι εθνική.

ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ

ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ Η ΑΠΟΦΑΣΗ 3138/1996 ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΝΑ ΕΚΠΕΣΕΙ Ο Α. ΛΙΑΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠ. ΑΘΗΝΩΝ

Στο epitropi1978@gmail.com αφήνουμε μήνυμα με τα στοιχεία μας