ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΙΣ ΕΞΟΔΙΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΝ  (μέρος πρῶτον)

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου, Διευθυντοῦ ΕΠΑΛ Λευκάδος

Βγῆκαν τά ἀποτελέσματα τοῦ Ἰουνίου 2012. Στήν Α΄ τάξη Ἐπαγγελματικοῦ Λυκείου (μέ τό σύστημα τοῦ «νέου Λυκείου») ἐκ τῶν 31 μαθητῶν προάγονται οἱ 30. Ἐντυπωσιακό! Εὖγε στά παιδιά καί στό σχολεῖο, θά ἔλεγε κάποιος ἐκ πρώτης ὄψεως. Ἄν ὅμως παρατηρήσουμε τόν ἔλεγχο προόδου των, θά διαπιστώσουμε ὅτι σέ πολλά μαθήματα ἔχουν βαθμολογία ἀρνητική (κάτω ἀπό τήν βάση). Ὑπάρχουν μαθητές πού ὑστεροῦν σέ ἑπτά, ὀκτώ, ἐννέα, ἀκόμη καί σέ δέκα(!) μαθήματα, ἀλλ’ ὅμως βάσει νομοθεσίας τό σύστημα τούς προάγει!

Ἔφυγα ἀπό τήν πλέον (ἴσως) ὑποβαθμισμένη περιοχή τῆς Ἑλλάδος, τόν Ἀσπρόπυργο Ἀττικῆς καί τό ταλαίπωρο Θριάσιο πεδίο, καί ἦρθα ἐφέτος στήν πλέον χαρισματική (ὡς θεωρῶ) περιοχή μας, τήν Λευκάδα τοῦ Ἰονίου, σέ ἕνα πολύ καλύτερο σχολεῖο. Τά ἴδια καί χειρότερα ὅμως συναντῶ στά ἀποτελέσματα τῆς ἐκπαιδεύσεως. Τί φταίει; Τίς πταίει; Ποιός εὐθύνεται γιά τό χάλι μας τό μαῦρο; Προσεχῶς τό Σύστημα θά ἀξιολογήσει τούς Ἐκπαιδευτικούς καί τό ἔργο τους. Θά ἀξιολογήσει ὅλα τά Σχολεῖα. Προφανῶς μέ τέτοια ἀποτελέσματα θά εἴμαστε «γιά τά μπάζα»… Ποιός ὅμως θά πείσει ὅτι δέν φταῖνε οἱ μαθητές καί οἱ δάσκαλοι, ἀλλά τό σύστημα Παιδείας καί Ἐκπαιδεύσεως τοῦ καλοῦ μας Ὑπουργείου;

Στά γραπτά διαγωνίσματα ἡ πλειονότης τῶν μαθητῶν βαθμολογήθηκε ἀπό 0,1 ἕως 5 (μέ βάση τό 10 καί ἄριστα τό 20). Παρατηρήθηκε ὅτι παραδίδουν τό γραπτό μέσα σέ πέντε-δέκα λεπτά. Οἱ μαθητές «ἀρνοῦνται» ἀκόμη καί νά διαβάσουν τίς ἐκφωνήσεις τῶν θεμάτων. Δέν «ἀντέχουν» τό γράψιμο, ἀλλ’ οὔτε καί τό διάβασμα… Λόγος, σκέψη, γλῶσσα συρρικνωμένη (πτωχό software), ἄν καί σῶμα χαρισματικό, ἀκμαῖο, χάρμα ὀφθαλμῶν (δυνατό hardware;). Ἐνῶ δηλαδή διαθέτουμε ὡς λαός προσόντα ἐκ φύσεως, στεροῦμε τά παιδιά μας ἀπό καλή παιδεία. Ἡ Ἑλληνική Παιδεία τελεῖ πολιτικῶς ὑπό διωγμόν ἐπί πολλά ἔτη (τεκμήρια τά παραδείγματα πού ἀκολουθοῦν). Ἐπιπροσθέτως τό σύστημα «φροντίζει» νά βραχυκυκλώσει τά ἐγκεφαλικά τους νεῦρα, πρίν ὁλοκληρώσουν τήν μυέλωση καί τίς ἀπαραίτητες συνάψεις (πρίν τά 16 ἔτη).

Στούς δασκάλους ἀποδίδω βέβαια τήν εὐθύνη ὅτι δέν ἀντέδρασαν μέχρι τώρα στά ἀλλεπάλληλα τρισάθλια «μεταρρυθμιστικά» προγράμματα σπουδῶν ἐπί τῆς οὐσίας, στήν ὅλο καί λαϊκιστικότερη νομοθεσία προαγωγῆς ἀπό τάξη σέ τάξη, στήν ἀποδομητική καί «βαρειά» ὕλη αὐτῶν τούτων τῶν «διδακτικῶν» βιβλίων, πού προάγουν τόν ἀφελληνισμό καί τήν βαρβαροποίηση τῶν παιδιῶν μας. Ἀπό τήν Μεταπολίτευση (πού μᾶς ἔφερε σήμερα παγκοσμίως οὐραγούς) ἐπιχειρήθηκε διολίσθηση τῆς Παιδείας μας σέ μιά τυπική, «ἄχρωμη καί ἄοσμη» Ἐκπαίδευση, χωρίς τά ἰδιαίτερα ἐκεῖνα γνωρίσματα πού μᾶς διακρίνουν ὡς Ἕλληνες. Ἀντιγράφονται καί ἐφαρμόζονται διαρκῶς ξένα πρότυπα, φυσικά ὡς κακέκτυπα, ἀφοῦ δέν ταιριάζουν στήν ψυχοσύνθεση τοῦ λαοῦ μας, μέ ἀλλοτριωτικούς τῆς πνευματικῆς καί ψυχικῆς ὑποστάσεώς μας στόχους. Ποῦ εἶναι ἀναγεγραμμένα τά Ρητά τῆς Σοφίας τῶν Ἑλλήνων, πῶς διδάσκονται οἱ παραδεδομένες διαχρονικές ὑποθῆκες βιωτικῆς τοῦ λαοῦ μας, γιατί δέν ἐφαρμόζονται οἱ συμπυκνωμένες στά κείμενα τῶν μεγάλων προσωπικοτήτων τοῦ Γένους μας γνώσεις;

Ὑπάρχει βαθύ στόν χρόνο καί σέ «πολιτική» παρασκήνιο. Ξενοκίνητοι οἱ περισσότεροι ἰθύνοντες, θαυμάζουν καί ἀσπάζονται ξένους θεωρητικούς καί φιλολόγους, σάν τόν Λουί Ρουσσέλ, πού ἔλεγε ἀπό τό 1943: «…Γιατί νά κρατᾶ ἡ νεοελληνική γλῶσσα τόνους καί πνεύματα… Καλίτερα όμος ν απλοπιίσετε κε το γενικό σίστιμα τις ορθογραφίας. Καί καλήτερο ἀκόμα νά καταργηθοῦν τά ἑλληνικά στοιχεῖα… Ἡ μεταγραφή σέ λατινικά στοιχεῖα εἶναι εὔκολη…». Τώρα φθάσαμε πράγματι στά Greeklish… Ἀλλά μεσολάβησαν οἱ ἀντισυνταγματικές ἐκθεμελιωτικές πράξεις τῶν Πολιτικῶν μας… ἐνῶ ἡ §2 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος, θέτει ὡς σκοπόν Παιδείας τήν − ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική, φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων – τήν ἀνάπτυξη ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως – τήν διάπλαση ἐλευθέρων καί ὑπευθύνων πολιτῶν. Εἶχε δηλώσει τότε μέσα στήν Βουλή Ριζο-σπάστης πολιτικός τῆς Ἀριστερᾶς (ἤ τῆς Ἀριστερῆς ἄραγε;): «Ἄν θέλουμε νά κάνουμε τήν ἐπανάσταση ριζική, θἄπρεπε ν’ ἀλλάξουμε ἐντελῶς τήν γραφή τῶν φωνητικῶν μας συμβόλων» (Γλέζος, 1982)! Theloun epomenos ton pliri thanato tis ellinikis glossas, ἀλλά καί τῶν ὑπολοίπων ἐθνικῶν συνιστωσῶν (ἱστορία, θρησκεία, ἔθιμα, παραδόσεις, θεσπίζοντας ἄλλες ἑορτές «παγκόσμιες», ὡς τό «Ἑβραϊκό Ὁλοκαύτωμα» – βλ. Ρεπούση).

Οἱ περισσότεροι, ὅταν ἡ Μεταπολίτευση σάρωνε τήν Ἑλληνική Γλῶσσα, χαίρονταν καί χειροκροτοῦσαν… Ἀλλά ἡ γλῶσσα εἶναι τό ὄργανο τῆς σκέψεως. Φτωχή γλῶσσα σημαίνει φτωχός νοῦς. Τόσα χρόνια πού βγαίνουν οἱ πλεῖστοι νέοι μας ἀγράμματοι μέ Πτυχίο καί Ἀπολυτήριο Λυκείου (μιά ὁλόκληρη γενιά ἐπί τριάντα χρόνια… ἀπό ἐποχῆς Βερυβάκη), τώρα λέμε πώς ἔχουμε πλέον μιά Κοινωνία σέ ΚΡΙΣΗ! Κρίση Παιδείας, κρίση Πολιτισμοῦ, κρίση στά Ἐθνικά θέματα, κρίση στήν Πολιτική, κρίση στήν Οἰκονομία… Ἀπό τό 1989 ὁ Κορνήλιος Καστοριάδης ἔλεγε: «…Ὁ πλοῦτος τῆς σημερινῆς γλώσσας μας ὀφείλεται στήν συνέχειά της ἀπό τά ἀρχαῖα ἑλληνικά… Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, πού εἶναι ἡ κατάργηση τῆς συνέχειας. Πᾶμε νά καταστρέψουμε ὅ,τι κτίσαμε. Αὐτοί, ὁ Κριαρᾶς καί οἱ ἄλλοι… δέν ξέρουν τί εἶναι γλῶσσα»!

Τό Σχολεῖο σήμερα ταλαιπωρεῖ τούς μαθητές μέ πολύωρη ἀπασχόληση, ὑπερβολικά πολλά ἀντικείμενα καί πληθώρα ἀνουσίων πληροφοριῶν. Γνώσεις πού προορίζονται γιά μεγαλύτερη ἡλικία ἔχουν κατέβη δύο καί τρία ἐπίπεδα τάξεων, μή ἀφομοιούμενες ἀπό τούς ἀμυέλωτους ἀκόμη ἐγκεφαλικούς νευρῶνες, προκαλῶντας ἀφόρητο συναισθηματικό πόνο στά παιδιά μας. Γι’ αὐτό στήν ἐφηβεία «ἀρνοῦνται» πλέον οἱ νέοι νά μάθουν… (στό ἑπόμενο ἄρθρο ἡ ἀνάλυση). Τά βιβλία τῆς Γλώσσας, ἀπό τό Δημοτικό ἀκόμη, στεροῦνται ἀπό κλασικές ἑλληνικές διδαχές, ἱστορικά παραδείγματα, πατροπαράδοτο ἦθος καί ἑλληνική ἐν γένει ταυτότητα. Κείμενα «ἄρριζα» καί ἀνιστόρητα, χωρίς ἀλήθεια καί ἰδανικά, κατακλύζουν τά «διδακτικά» μας βιβλία. Δίδω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα ὡς ξεκίνημα τῆς περιηγήσεώς μας στά ἐκπαιδευτικά πράγματα.

1) Κείμενο γιά ἑλληνόπουλα Β΄ Δημοτικοῦ, ἀπό βιβλίο ἑνός Τζιάνι Ροντάρι, μέ τίτλο …«Παραμύθια ἀπό τό τηλέφωνο» (λείπει τό 090…). Κοινῶς ἀρλοῦμπες, γιά νά κάνουν τά παιδιά μας ἠλίθια:

«Το κυλιόμενο πεζοδρόμιο (τίτλος). Στον πλανήτη Μπεχ ανακάλυψαν ένα πεζοδρόμιο κυλιόμενο που γυρίζει γύρω απ’ όλη την πόλη. Κινείται με μικρή ταχύτητα, για να έχει ο κόσμος τον καιρό να κοιτάζει τις βιτρίνες και για να μη χάνουν την ισορροπία τους εκείνοι που θέλουν ν’ ανέβουν ή να κατέβουν. Πάνω στο πεζοδρόμιο υπάρχουν παγκάκια για κείνους που θέλουν να ταξιδεύουν καθιστοί, ιδιαίτερα τα γεροντάκια και οι κυρίες με τις τσάντες με τα ψώνια. Χάρη στην ανακάλυψη αυτού του πεζοδρομίου καταργήθηκαν τα τραμ, τα τρόλεϊ και τ’ αυτοκίνητα. Ο δρόμος υπάρχει ακόμα, αλλά είναι άδειος και χρησιμεύει για να παίζουν τα παιδιά μπάλα, κι αν κανείς τροχονόμος κάνει να τους την πάρει, παίρνει κλήση».

Γιά νά διαπιστωθῆ μάλιστα ἄν ἐμπεδώθηκε ἡ ἠλιθιότης, γίνονται κατόπιν οἱ ἑξῆς ἐρωτήσεις στούς μαθητές:

Α) Τι συμβαίνει στον πλανήτη Μπεχ; Μπορείς να το πεις με δικά σου λόγια; Β) Θα σου άρεσε να ζεις σε μια πόλη με κυλιόμενα πεζοδρόμια ή σε ένα χωριό με κυλιόμενους δρόμους; Γ) Τι θα μπορούσες να κάνεις με ευκολία σε μια τέτοια πόλη ή σε ένα τέτοιο χωριό; Δ) Τι δεν θα μπορούσες να κάνεις και γιατί;

2) Στήν Γ΄ Γυμνασίου, στό βιβλίο τῆς Νεοελληνικῆς Γλώσσας (σελ. 148), διδάσκονται ἠλίθια τραγούδια «σεξο-μπουρδολογίας»: «Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά / αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά / don’t worry, be happy / Άμα ἡ κόρη σου σε λέει μπαμπά / ενώ ο γιός σου σε φωνάζει μαμά / don’t worry, be happy / κ.τ.λ».

Οἱ δολιοφθορεῖς τῆς γραπτῆς μας γλώσσας φρόντισαν διά νόμων, ἐκτός ἀπό τήν ἐπιβολή ἀνορθογραφίας (π.χ. τό παλληκάρι, ἐκ τοῦ πάλλω, ἡ Παλλάς Ἀθηνᾶ, ὁ πάλληξ, τοῦ πάλληκος, τώρα γράφεται παλικάρι, ἀγνώστου ἐτυμολογίας…), κατήργησαν καί τήν Γραμματική: ἐγκλίσεις ρημάτων (ὑποτακτική), τίς χρονικές καί συλλαβικές αὐξήσεις τῶν παρελθόντων χρόνων, τίς τρεῖς κλίσεις τῶν οὐσιαστικῶν καί ἐπιθέτων, τήν δοτική πτώση (γράφουν π.χ. λόγο χιονιού, ἀντί λόγω, καί βάση σχεδίου, ἀντί βάσει). Κατήργησαν ὄχι μόνο τούς τόνους καί τά πνεύματα, ἀλλά καί ὅλες σχεδόν τίς καταλήξεις, τό τελικό νί καί τό τελικό σίγμα, ὥστε νά μήν ξεχωρίζουμε πιά οὔτε τό ἀρσενικό ἀπό τό οὐδέτερο. Γράφουμε σήμερα, τό δάσκαλο, τό μαθητή… ἀντί τόν δάσκαλο, τόν μαθητή. Καί οὐδείς ἀκόμη ἀντιδρᾶ…! Ἀπεναντίας ἡ κομματική μεταπολιτευτική νεοταξίτικη πολιτική προωθεῖ τήν «πολυ-πολιτισμική» ἐκπαίδευση, ἀλλά ἀπαγορεύει τήν «πολυ-τονική» γραφή.                (συνεχίζεται)