ΜΕ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΔΗ ΜΑΙΝΕΤΑΙ

ΜΕ ΚΑΤΟΧΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΗΔΗ ΜΑΙΝΕΤΑΙ
ΟΔΗΓΟΣ ΜΑΣ ΤΩΡΑ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΕΛΛΗΝ ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ΙΤΣ-ΟΓΛΑΝ του ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ εν ΕΛΛΑΔΙ

Ἡ ἀρχαιολογική διάσταση τοῦ νεο-οθωμανισμοῦ

Στά Γιάννενα, στήν Καβάλα, στή Βέροια, στή Χαλκίδα, στά Χανιά, στή Θεσσαλονίκη, παντοῦ στήν Ἑλλάδα ἀναστηλώνονται μουσουλμανικά τεμένη καί ἄλλα ὀθωμανικά κτίσματα. Ἀλλοῦ τόν τελικό λόγο γιά τή νέα χρήση τους ἔχουν οἱ τοπικές μητροπόλεις κι ἀλλοῦ ἡ Τοπική Αὐτοδιοίκηση ἤ τό ΥΠΠΟ. Στήν πρώτη περίπτωση συνήθως ἀποφεύγουμε τά παρατράγουδα. Στή δεύτερη ὅμως γίνεται συχνά μία προσπάθεια ἐξωραϊσμοῦ τῆς Τουρκοκρατίας διά τῆς ἀποκρύψεως καί τῆς προπαγάνδας. Tείνει νά ἐπιβληθεῖ στή χώρα μας ἡ ἀναστήλωση τζαμιῶν καί ἡ χρήση τους εἴτε ὡς μουσείων εἴτε ὡς χώρων πολιτισμοῦ* (καί μελλοντικά λατρείας;) ἀπό τούς τζουτζέδες τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τά ἴτς - ὀγλάν τοῦ νεο-οθωμανισμοῦ. Τήν ἰδεολογική ὑπεράσπιση αὐτῆς τῆς ἐπιχείρησης ἔχει ἀναλάβει ἕνα κομμάτι τοῦ (δῆθεν) πνευματικοῦ κόσμου τῆς χώρας, μέσα φυσικά ἀπό τόν κατεστημένο Τῦπο τῶν λαμογιοσυγκροτημάτων μά καί τό Διαδίκτυο.
Τελευταῖο δεῖγμα γραφῆς αὐτοῦ τοῦ κόλπου δόθηκε μέ ἀφορμή τή χρήση τοῦ ἀναστηλωμένου ὀθωμανικοῦ Μεντρεσέ (δηλαδή ἱεροδιδασκα-λείου) Βεροίας ὡς («Παύλειου») πολιτιστικοῦ κέντρου ἀπό τήν τοπική Μητρόπολη. Μέσα ἀπό τίς σελίδες τῆς σαβουροφυλλάδας τοῦ Ἀλαφούζου, παρακολουθήσαμε τήν ἐπίθεση κατά τοῦ μητροπολίτη Βεροίας καί Ναούσσης Παντελεήμονα καί διαβάσαμε τρεῖς ἀπόψεις ...ἀπολύτως ταυτόσημες γιά τό θέμα! Ἐκεῖ οἱ γράφοντες σκίζονταν ὑπέρ τοῦ «Ἄλλου», τοῦ «σεβασμοῦ» στίς ἄλλες θρησκεῖες, τοῦ «ἱστορικοῦ μας παρελθόντος» κτλ κτλ. Κατακεραύνωσαν μέ ἱερή ὀργή τήν «ἐθνικιστική ρητορεία», τήν «δυσκαμψία ἀποδοχῆς τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητας καί τῆς πολιτισμικῆς ἐξέλιξης τοῦ τόπου» καί τήν ἀπαξίωση τῶν Ὀθωμανῶν καί τῆς κληρονομιᾶς τους. Μάλιστα ἕνας ξιπάστηκε καί μέ τήν τοποθέτηση τῆς εἰκόνας τοῦ ἀποστόλου Παύλου στόν «ἱερότερο χῶρο τοῦ τεμένους, στό μιχράμπ»!!! (καλέ, σώπα!)
Σύμφωνα μέ τίς ἀπόψεις τῶν ἑλληνόφοβων πάσης κοπῆς, λοιπόν, θά πρέπει νά ἀναστηλώνουμε καί νά διατηροῦμε τούς λατρευτικούς καί ἄλλους χώρους τῶν παλιῶν μας δεσμωτῶν, ὡς κομμάτι τῆς ἱστορίας τοῦ τόπου. Ὄχι ὅμως μόνον αὐτό. Πρέπει μέ τή χρήση τους νά δείχνουμε ὅτι τιμοῦμε καί τήν παρουσία τους στά μέρη μας καί νά δεχόμαστε ὡς ἰσόκυρη μέ τήν ἑλληνική τήν πολιτισμική τους σφραγῖδα!
Ἡ δική μας ἀπάντηση, σέ ὅσο πιό κόσμιο ὕφος μποροῦμε, εἶναι ὅτι βρίσκονται εἴτε σέ πλάνη εἴτε σέ λάθος χώρα.
Δέν ὑπάρχει ἱστορία «τοῦ τόπου», ὑπάρχει ἱστορία τῶν Ἑλλήνων καί τῆς Ἑλλάδος.
Μπορεῖ γιά αἰῶνες ὁλόκληρους νά ἤμασταν σκλάβοι σέ Τούρκους ἤ Δυτικούς, μπορεῖ νά πέρασαν κι ἄλλοι ἀπό τά χώματά μας, ὅμως ἡ ἑλληνικότητα ἔζησε καί νίκησε καί διαρκεῖ χιλιετίες ὁλόκληρες.
Ἔτσι, ἄν μπῆκε κάποιος στό σπίτι μου καί κράτησε ἐπί μακρόν ὅμηρους τούς γονεῖς μου καί στό τέλος τούς σκότωσε, πράγματι μετά τήν ἐκδίωξή του τό ὅπλο του κάτι θά μοῦ θυμίζει. Δέν θά τό κάνω ὅμως καί εἰκόνισμα, οὔτε καί ποτέ θά τόν θεωρήσω «παλιό συγκάτοικό μου»! Πόσο μᾶλλον ἄν βλέπω ὅτι ξαναρχίζει νά καλοβλέπει τό σπίτι μου...
Τό τούρκικο ποδάρι ἔφερε στόν τόπο μας τήν πιό σιχαμερή βαρβαρότητα πού ἐμφανίστηκε στήν οἰκουμένη. Τά μνημεῖα τους στήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα μποροῦν νά διατηρηθοῦν μόνο γιά νά θυμίζουν τή βαρβαρότητα ἐκείνη πού πῆγε τό Γένος μας 500 χρόνια πίσω. Γιά παράδειγμα φέρνω τό τέμενος Ἀσλάν Πασά στά Γιάννενα, πού σήμερα στεγάζει τό δημοτικό Μουσεῖο τῆς πόλης. Πότε τό ἔχτισε ὁ ὁμώνυμος πασάς; Ὅταν κατέστειλε τήν ἐπανάσταση τοῦ Διονυσίου τοῦ Φιλοσόφου («Σκυλόσοφου») τό 1611, γιά νά πανηγυρίσει τήν ἐπικράτησή του.
Μήπως θά ἔπρεπε νά τό διατηρήσουμε ὡς εἶχε, νά θυμόμαστε ὅτι ἔγδαρε ζωντανό τόν Διονύσιο καί γέμισε τό δέρμα του μέ ἄχυρα κι ἀκαθαρσίες;
Νά θυμόμαστε τά 300 κεφάλια ἐπαναστατῶν πού ἐστάλησαν στήν Πόλη καί τήν θανάτωση στή φωτιά τῶν στενῶν συνεργατῶν τοῦ Διονυσίου Λάμπρου καί Ντεληγιώργου;
Ἔτσι, πράγματι, «θά σεβόμασταν τήν ἱστορική πραγματικότητα».
Μά μήπως καί τό Φετιχιέ τζαμί στό Μοναστηράκι, πού ὁ Ἐρντογάν ζητᾶ τήν ἀπόδοσή του ὡς λατρευτικοῦ χώρου, δέν χτίστηκε ἀπό τόν ὀθωμανό Ὀμάρ πού κατέκτησε τήν Ἀθήνα τό 1456, ὡς μνημεῖο ἀκριβῶς τῆς κατάληψης αὐτῆς; Καί τί νά ποῦμε γιά τίς δεκάδες τζαμιῶν πού προέκυψαν ἀπό τήν μετατροπή χριστιανικῶν ναῶν;
Ὅπως καί νά ἔχει τό πρᾶγμα, ἀκόμη καί ἡ πιό ἀνθρώπινη ἱστορία νά ἀφορᾶ ἕνα συγκεκριμένο τζαμί, τίποτε δέν τό ἀποσπᾶ ἀπό τό συνολικό πλαίσιο τῆς ὑποδούλωσης, τῶν σφαγῶν, τοῦ παιδομαζώματος, τῶν ἐξισλαμισμῶν. Ὅποιος χάφτει τά νεο-οθωμανικά παραμύθια περί ἀνεκτικῆς Αὐτοκρατορίας τῶν Ὀσμανλήδων, εἶναι δικό του πρόβλημα. Αὐτό πού καταγγέλουμε εἶναι ἡ προσπάθεια ὁρισμένων νά τό κάνουν πρόβλημα αὐτοσυνειδησίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

* Μέχρι καί στή Νέα Ἀπολλωνία τῆς Θεσσαλονίκης τό δημοτικό συμβούλιο σκέφτεται ν' ἀναστηλώσει ἕνα τζαμί ἕνα χαμάμ κι ἕνα χάνι μά καί νά ὁριοθετήσει μουσουλμανικό νεκροταφεῖο!

Πηγή:
ANTΙΦΩΝΗΤΗΣ

Print this post

Read more:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/09/blog-post_9335.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+InfognomonPolitics+%28InfognomonPolitics%29#ixzz10KTzoZH9

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΕ ΤΕΛΜΑ... ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ;

Κηφηνείον «Η Ωραία Ελλάς»


 

του Σαράντου Καργάκου, Συγγραφέως - Φιλολόγου - Ιστορικού


 

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ καί τριάντα χρόνια είναι η ...εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλειά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδόθησαν σε μία χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία, εξέθρεψε καί διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων», παιδιών δηλαδή πού δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές πού ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές...


 

Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» πού κάνει τον δουλευτή, τον άνακτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή πού ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής πού έδειχνε αριστερά καί πήγαινε δεξιά καί τούμπαλιν. Γι' αυτό τουμπάραμε... Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, πού δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πώς η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν.


 

Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό καί υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακόμη καί στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη καί διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονικούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις καί ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής καί χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, πού πιστεύουν ότι τα παιδιά καί μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες πού είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.


 

Παρ' όλο πού γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής καί δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.


 

Τούτη η παιδεία, πού όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα καί το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας καί η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσουμε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία καί την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πώς να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πώς να σκέπτονται αλλά με τί να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης καί των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό καί πιο μεγάλο. Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ πού καταπίνει σελίδες σαν χάπια καί πού θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Καί το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό καί ως λόγος καί ως περιεχόμενο.


 

Καί τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» πού πρέπει να είναι ευαγγέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλλιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική καί τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πώς δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτιλία πού προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα πού προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχολείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα καί στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί καί μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια καί οι ποικιλώνυμες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα πού μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -καί μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές καί δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες πού ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- πού προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δουλειά τα παιδιά αυτά;


 

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βράβευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακόμη καί του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς καί Ουκρανούς. Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέρια των Αλβανών πού την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων πού την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία πού ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.


 

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική καί την αγροτική τάξη. Στήν πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» καί υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν αλλού. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις καί τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», οπού «μπαγιαντέρες» κάθε λογής καί φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουίσκι βαπτίστηκε ... αγροτικό! Τώρα, όμως, πού έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Καί που να φθάσουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flen-tium (-κοιλάς κλαυθμώνων) καί θα κινείται quasi osculaturium inter flen-tium (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως καί οδύνης).


 

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας πού θα υποτάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κριτήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως καί την παιδεία πού εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, πού τα κουράζει με την παπαγαλία καί το βάρος άχρηστων μαθημάτων. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη καί η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη πού τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομίσουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά! Είναι θλιβερή η εικόνα πού παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες καί θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, πού, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά πού λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», πού πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα πού οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τι δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απ' έξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολεμοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» καί οι νέοι κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».


 

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στίς οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σέ λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων πού κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών πού θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη καί τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, πού δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν πού προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» καί πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, πού πλήρωσε τέσσερις δραχμές τη δεύτερη δόση του κώνειου πού χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...


 

Λυπάμαι πού θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές καί τα ΜΜΕ σακάτεψαν καί σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματα της -δικαιώματα στην τεμπελιά- καί ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.


 

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΒΙΑΙΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ!!!...


Δείτε το Βίντεο:


http://www.youtube.com/watch?v=jRWSzuzW0Qk


Η απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης του Bob Chapman στον δημοσιογράφο-ακτιβιστή Alex Jones:


Bob Chapman: Έλαβα από ένα συνδρομητή μου στην Ελλάδα, του οποίου ο αδελφός παραβρέθηκε σε ένα γάμο, σε ένα από τα νησιά (του πρίγκιπα Νικόλαου στις Σπέτσες). Στον γάμο παρευρέθησαν κάποιοι πάμπλουτοι μεγαλοβιομήχανοι, εφοπλιστές κλπ. Επιτυχημένοι άνθρωποι που είναι γνωστοί στην Ελλάδα. Και είπε... ότι του είπαν, ότι στις 20 του Σεπτέμβρη ή έως το τέλος του μήνα περιμένουν αλλαγή της κυβέρνησης. Και το ανέφερα στο ραδιοφωνικό πρόγραμμά μου. Αμέσως μόλις το είπα μου ήλθε ένα e-mail από ένα άτομο το οποίο δουλεύει φύλακας στην Πρεσβεία (των ΗΠΑ) στην Αθήνα. Και είπε: «Έχεις απόλυτο δίκηο. Καθόμαστε σε αναμμένα κάρβουνα. Είμαστε σε συναγερμό, περιμένουμε πραξικόπημα και ελπίζουμε να γίνει χωρίς να χυθεί αίμα. Τι έχεις να πεις γι' αυτό;

Alex Jones: Έχεις καλές πηγές, οπότε θα το διαπιστώσουμε. Η αλλαγή θα είναι εναντίον της κυβέρνησης και τον τραπεζιτών που βιάζουν την Ελλάδα ή θα είναι προς το χειρότερο;

Chapman: Θα είναι εναντίον των τραπεζιτών και εναντίον του Παπανδρέου, που είναι μασόνος και μέλος της λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Θέλουν να τον διώξουν γιατί τον έχουν καταλάβει.

Jones: Οι Έλληνες έχουν καταληφθεί απ' τους Ναζί, είναι τρομερά ανεξάρτητοι, έξυπνοι, με αίσθημα πατριωτισμού και ξέρουν ότι οδεύουν προς την σκλαβιά. 600 από τα νησιά τους παραδίδονται στους τραπεζίτες. Λένε: Χρωστάμε στην Goldman Sachs τόσα… οπότε θα δώσουμε στους τραπεζίτες όλα τα κορυφαία νησιά μας. Αυτό το ανέφερε η Ντέηλυ Τέλεγκραφ και το BBC. Όμως το παρουσιάζουν σα να είναι κάτι καλό (για την Ελλάδα). Καταλαμβάνουν όλες τους τις υποδομές και οι Έλληνες βλέπουν τη χώρα τους να παραδίδεται στους εγκληματίες τραπεζίτες, που ήλθαν πριν από δεκαετίες και εξαγόρασαν την κυβέρνησή τους, που υπέγραψε όλα αυτά. Αυτές είναι φοβερές πληροφορίες Bob!

Chapman: Ελπίζω να είναι σωστές, ελπίζω να γίνουν και νομίζω ότι θα το κάνουν. Ξέρω ότι ήσουν στο ράδιο και στην τηλεόραση (στην Ελλάδα) όπως κι εγώ. Και τους είπα τα εξής: Πρώτον. Αποχωρήστε από τον ευρώ. Είναι πολύ ακριβό για εσάς.
Δεύτερο. Να κηρύξετε πτώχευση. Η τράπεζα δημιούργησε τα χρήματα απ' το τίποτε. (λογιστικές πράξεις, αέρας κοπανιστός) Και δεν θα έπρεπε να είχαν δανειοδοτήσει την Ελλάδα εξαρχής, αφού γνώριζαν τα οικονομικά της εδώ και πολλά χρόνια.
Τρίτο. Γυρίστε πίσω στη δραχμή και σιγουρευτείτε ότι θα είναι υποτιμημένη, ώστε να είσαστε ανταγωνιστικοί στις εξαγωγές σας. Έτσι θα έχετε αύξηση του τουρισμού αφού δεν θα είναι ακριβός προορισμός. Αποχωρήστε από την ευρωζώνη.

Jones: Οι τραπεζίτες θα προσπαθήσουν να τους τιμωρήσουν και θα είναι επώδυνο. Όμως θα είναι πιο οδυνηρό εάν υποταχθούν στο τωρινό καθεστώς.

Chapman:
Υποταγή σημαίνει 30-50 χρόνια απόλυτης σκλαβιάς. Δεν ξέρω αν είδατε στις ειδήσεις τι έγινε στη Ρουμανία. Ο πρωθυπουργός εκεί επέβαλε σκληρά μέτρα και ο λαός είναι έτοιμος να τον διώξει. Χρωστάνε δάνεια στις ίδιες τράπεζες (με την Ελλάδα). Επιτρέψτε μου να το θέσω έτσι: Εάν η Ελλάδα ξεφορτωθεί τον Παπανδρέου και πει στους τραπεζίτες: «Δεν σας πληρώνουμε» και βάλουν άλλους ανθρώπους στην εξουσία, και είμαι σίγουρος ότι το θέλουν χωρίς να χυθεί αίμα… Εάν συμβεί αυτό λοιπόν στην Ελλάδα, τότε θα συμβεί σε όλη την Ευρώπη.

Jones: Σωστά, και ο κόσμος ρωτάει: «Γιατί να με νοιάζει τι θα συμβεί στην Ελλάδα ή στην Ισλανδία;»
Διότι αν αυτοί ξεκινήσουν θα ακολουθήσει και ο υπόλοιπος πλανήτης.

ΠΗΓΗ: http://www.patari.org

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ "ΟΧΙ" ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΙΚΗ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΑ ΝΕΑ

Αθήνα, 9.8.10

Αγαπητέ μου Γιώργο

Επειδή μου έκανες την τιμή και μου πρόσφερες τη χαρά με την αναφορά σου στην εορταστική συναυλία στον Λυκαβηττό προβάλλοντας και σχολιάζοντας τη φοβερή λέξη «Κατοχή» που εξεστόμισα εκεί, με προκαλείς να εκφράσω δυο-τρεις σκέψεις που δύσκολα βρίσκουν (για ανεξήγητους λόγους εδώ και καιρό) φιλόξενο χώρο στις «καθώς πρέπει» εφημερίδες, με την κρυφή ελπίδα μήπως και η στήλη σου αποτελέσει εξαίρεση στον κανόνα.

Δεν είπα όμως μόνο τη λέξη «Κατοχή» αλλά και απηύθυνα προς κάθε κατεύθυνση την προειδοποίηση ότι με βάση την ιστορική πείρα «ο Έλληνας όταν στριμώχνεται, καθώς είναι πολυμήχανος, υποχωρεί, με τη σκέψη ότι τελικά κάτι θα γίνει για να αποφύγει το κόστος της αναμέτρησης. Υποχωρεί, υποχωρεί λοιπόν έως ότου τον αναγκάσουν να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Τότε μη έχοντας άλλη διαφυγή, θα γίνει είτε ήρωας είτε ραγιάς».

Είναι λοιπόν φρόνιμο, για τους εκάστοτε δυνατούς, να μη ξεγελιώνται από την υπομονή, την παθητικότητα και την υποχωρητικότητα του ελληνικού λαού αγνοώντας είτε υποτιμώντας το γεγονός ότι ο ίδιος έχει θέσει λόγω της ιδιομορφίας του χαρακτήρα του την κόκκινη γραμμή, όπου η «σύνεση» μεταβάλλεται σε κείνο το γνωστό ΟΧΙ, χάρη στο οποίο άλλωστε η έννοια «ελληνικότητα» από αρχαιοτάτων χρόνων είναι συνυφασμένη με υπεράνθρωπες θυσίες με καταστροφικές για τον ίδιο συνέπειες, που όμως τελικά μας χαλυβδώνουν το ήθος και μας επιτρέπουν να βαδίζουμε όρθιοι με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτός είναι ο λόγος που αγάπησα με τόσο πάθος την Ελλάδα και τους Έλληνες, ενώ πρέπει να ομολογήσω ότι η καθημερινότητά τους με απωθεί σε σημείο που να αποζητώ την απομόνωση.

Γνωρίζω όμως και κάτι άλλο: ότι ο Έλληνας με τους καλούς γίνεται καλλίτερος, ενώ με τους κακούς χειρότερος। Γι' αυτό και το σύνθημα «η Ελλάδα στους Έλληνες» τον ομόρφυνε και τον συστράτευσε, γιατί πίσω απ' αυτό έβλεπε ότι κάποιοι δυνατοί θέλουν να παλέψουν μαζί του για κείνο που αγαπάπερισσότερο: την εθνική ανεξαρτησία! Κοίταξε όμως πόσο παράξενος σκηνοθέτης είναι η ζωή, ώστε ύστερα από τριάντα χρόνια να βρεθεί ένας «κλώνος» εκείνου που ανέμισε το σύνθημα αυτό πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων, να πει το ακριβώς αντίθετο! Ότι δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι να παραχωρήσουμε ένα μέρος από την εθνική μας ανεξαρτησία. Υποχρεωμένοι από ποιους; Και τι είναι η εθνική ανεξαρτησία για να την παραχωρείς και μάλιστα εθελοντικά πιστεύοντας και διαλαλώντας ότι έτσι σώζεις τον λαό;

Όμως η εθνική ανεξαρτησία είναι η ψυχή, η πνοή, η ίδια η ζωή ενός ελεύθερου λαού. Χωρίς αυτήν ο λαός είναι ουσιαστικά νεκρός. Μιας και η ψυχή δεν είναι ένα φτηνό πανί που το κόβεις για να δώσεις ένα κομμάτι εδώ κι ένα κομμάτι εκεί. Είναι ένα ΟΛΟΝ, ομοούσιο και αδιαίρετο. Και μου προκαλεί αληθινό πόνο το γεγονός ότι τόσοι πολλοί και αξιόλογοι, ξεκινώντας από τον Γιώργο Παπανδρέου, λησμόνησαν τις θυσίες αυτού του λαού για την υπεράσπιση της εθνικής του ανεξαρτησίας.

Θα ΄θελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Ιταλός πρεσβευτής στις 28 Οκτωβρίου του 1940 ζήτησε από τον Ιωάννη Μεταξά την άδεια να χρησιμοποιήσουν οι Ιταλοί ορισμένα λιμάνια και αεροδρόμια. Και εκείνος είπε ΟΧΙ εκφράζοντας την θέληση ολόκληρου του ελληνικού λαού. Δεν δήλωσε «για να γλιτώσω την χώρα από την καταστροφή ενός ενδεχομένου πολέμου "παραχώρησα ένα μέρος της εθνικής μας ακεραιότητας"». Και ρωτώ: συγκριτικά ποια παραχώρηση είναι πιο σημαντική για την ανεξαρτησία ενός λαού; Ο έλεγχος 2-3 λιμανιών ή η καθολική υποταγή της οικονομίας; Με άλλα λόγια ποια θα ήταν βαρύτερη μορφή ξένης κατοχής; Η πρώτη ή η δεύτερη;

Και κάτι ακόμη: Πιστεύω και μπορώ να το αποδείξω, ότι δεν είναι η οικονομική μας κρίση που οδήγησε την Τρόϊκα στη χώρα μας αλλά ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας διεθνούς συνωμοσίας με όργανα τρεις Τράπεζες, μια Αμερικανική και δυο Ευρωπαϊκές. Το πώς και το γιατί, όπως φαίνεται, ο ελληνικός λαός θα το δει μόνο όταν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο. Και τότε θα πονέσει πολύ. Πάρα πολύ. Όσο για τον ρόλο του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης θέλω να εκφράσω μόνο μια ευχή: Ότι έχουν πέσει θύματα της πρωτοφανούς συκοφαντικής εκστρατείας που κάποιοι ενορχήστρωσαν κατά της χώρας και του λαού μας με καταστροφικές βλέψεις για το μέλλον μας, που άλλωστε δεν τις κρύβουν και που για ανεξήγητους λόγους δεν φαίνεται να τις έχουν αντιληφθεί ακόμα τόσοι και τόσοι αξιόλογοι άνθρωποι, των οποίων την ευθύνη και τον πατριωτισμό κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Όμως και μόνο το γεγονός αυτό αποτελεί κατά την ταπεινή μου γνώμη μέγιστη τραγωδία, δεδομένου ότι γίνονται έτσι άθελά τους ο καλλίτερος αγωγός -σε σχέση με την κομματική γεωγραφία της χώρας μας- για να επιβληθεί η πιο σατανική και καταστρεπτική επίθεση από όσες έχει δεχθεί ο ελληνικός λαός μέχρι σήμερα. Γιατί χτυπούν ταυτόχρονα το σώμα και την ψυχή μας αποβλέποντας στην ολοκληρωτική μας διάλυση.

Με θερμούς χαιρετισμούς,

Μίκης Θεοδωράκης