του Αναστασίου Στάμου
Καθώς πλησιάζουμε την ημέρα της εθνικής τιμής του ξεσηκωμού των προγόνων μας, της εθνεγερσίας του 1821, όλοι μας πιστεύω αναλογιζόμεθα με αγωνία τί χρόνια θα είναι αυτά που έρχονται, πώς θα γραφτεί η ιστορία για τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων. Πόσο μακριά θα φτάσει η κρίση που τεχνητά και μεθοδευμένα βιώνουμε, ποιο είναι το χρέος μας σήμερα για να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα θέσουν σε κίνδυνο όσα οι πρόγονοί μας κέρδισαν με αίμα και ένοπλους αγώνες.
Γιατί πολεμήσανε όμως τόσες γενιές Αγωνιστών; Για ποιο πράγμα θυσιάζει ο Έλληνας τη ζωή του; Τί οράματα τον παρακινούν να μεγαλουργήσει, να γίνει Ήρωας; Πολεμήσανε, αφενός για την Ελευθερία του Γένους, την ευημερία και συνέχεια της φυλής, και αφετέρου για την Πατρίδα, που έχει ως υλικό περιεχόμενο το χώμα, τα σπίτια, τα πατρικά χωράφια. Για τις έννοιες Γένος και Οίκος, δηλαδή για την Οικογένεια, έχουμε βαθιά ιστορικά βιώματα. Τις ανεβάζουμε σε αξιακό επίπεδο υψηλότατο, όπως ο Παιάν των Σαλαμινομάχων δηλοί: «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε παίδας-γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων».
Έχει άρα η Πατρίδα και πνευματικό περιεχόμενο για τους νοήμονες Έλληνες. Είναι η θρησκεία, οι κοινές εορτές και παραδόσεις, είναι οι τάφοι των προγόνων που απαρτίζουν την αλυσίδα του Έθνους, είναι τα πολιτιστικά επιτεύγματα της πόλεως, οι κοινοί ιστορικοί σταθμοί και αγώνες. Ώστε φθάνει ο Σωκράτης να μας πει, «μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερον εστίν η πατρίς, και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι». Πρέπει να είμαστε δηλαδή εχέφρονες, να έχουμε μυαλό, για να τα καταλαβαίνουμε αυτά.
Το Γένος είναι ο πατέρας, είναι ο παππούς, τα παιδιά, τα εγγόνια μας. Είναι η μητέρα, η γιαγιά, η γιαγιά Μινωίτισσα, η γιαγιά Κυκλαδίτισσα, η Κυπρία Αφροδίτη, η Σπαρτιάτισσα μάνα, η Μαινάδα της Θράκης του Ορφέα, η Υπατία της Αλεξάνδρειας, η Θεοφανώ του Βυζαντίου, η Τζαβέλαινα του Ζαλόγγου, η Ηπειρώτισσα του ’40. Για να θυμόμαστε τί σημαίνει γυναίκα Ελληνίδα, επισημαίνουμε ότι πουθενά στον κόσμο δεν αναφέρεται γυναίκα Στρατηγός, γυναίκα Ναύαρχος. Και όμως, εμείς έχουμε τις μοναδικές γυναίκες στον κόσμο, την Μπουμπουλίνα που ανηγορεύθη μετά τον θάνατό της «Ναύαρχος επί τιμή» από τους Ρώσους, και την Μαντώ Μαυρογένους που ανεκήρυξε ο Καποδίστριας «επίτιμο Αρχιστράτηγο». Αλλά τί σας λέγω; Η Παλλάς Αθηνά δεν είναι γυναίκα θεά οπλισμένη με δόρυ, με περικεφαλαία και ασπίδα, συμβολίζοντας την του Θεού Σοφία, έτοιμη να υπερασπισθεί τα πνευματικά και υλικά οικοδομήματα; Πού θα μοιάσουν λοιπόν οι Ελληνίδες; Η Πρόμαχος παρθένος Αθηνά δεν έγινε κατόπιν η Υπέρμαχος Στρατηγός Παναγία στη συνείδηση των Ελλήνων;
Άλλοι βέβαια πορεύονται ως συνοδοιπόροι των «οραματιστών» της «Global Governance», της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Δεν είναι, λένε, «political correct» να μιλάς για πατρίδα και πατριωτισμό με τέτοια παρωχημένη έννοια, ενώ συγχρόνως φοιτούν στις ΜΚΟ των «Open Society» (του Σόρος) που εντέλλονται να διαδίδουν τον «πολυπολιτισμό» και την «ανοχή» στην «διαφορετικότητα» (των λαθρομεταναστών) για να αλώσουν εκ των έσω και ντε φάκτο τα έθνη-κράτη. Τους απαντάμε με ένα μόνο πράγμα, που μάλλον δεν γνωρίζουν αλλά πρέπει να το μάθουν. Υπάρχουν 8,5 χιλιάδες αναφορές στα αρχαία μας κείμενα για τη λέξη πατρίδα. Οκτώ μόνον αναφορές για την πατρίδα υπάρχουν στα κείμενα ενός άλλου αρχαίου λαού, των Εβραίων, έστω οκτώ και μπράβο τους, αλλά καταλαβαίνετε τη διαφορά; Κοιτάξτε τώρα το σύγχρονο Ισραήλ − ένα κράτος 64 μόλις ετών − πώς το υπερασπίζονται οι πολίτες του και πρωτίστως οι ηγέτες του, και συγκρίνατε έπειτα με τους δικούς μας τοιούτους.
Σκεφτείτε τώρα ότι άλλοι λαοί, όπως οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί, δεν έχουν καν αρχαία κείμενα. Εμείς ασπαζόμεθα φυσικά τις αναφορές των προγόνων μας, συναισθανόμενοι ότι τούτα τα χώματα αναβρύζουν αίμα και ιδρώτα ηρώων και ηρωίδων εκατοντάδων και χιλιάδων γενεών και πρέπει να τα τιμάμε. Οι ηγέτες «μας» όμως ασπαζόμενοι αλλότρια διδάγματα παραδίδουν «γην και ύδωρ». Λέγει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «αλίμονο σε κείνους όπου χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε τον δικόν τους, να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι γέλασμα όλου του κόσμου και να καταφρονιώνται τα αθώα αίματα οπού χύθηκαν». Και αλίμονο φτάσαμε σήμερα στα λόγια του… Αδιαφορία και απόσταση από τα τεκταινόμενα εις βάρος της πατρίδας μας αποτελεί όνειδος.
Χρειάζεται επιτέλους η διάκριση των πραγμάτων για την λήψη απόφασης: υπέρ τίνος τασσόμεθα και αγωνιζόμεθα;! Διότι διδασκόμενοι από την σύγχρονη Ιστορία μας βλέπουμε πως, «από τα κύρια χαρακτηριστικά του ’21 είναι, πως αδιάκοπα δύο διαφορετικοί κόσμοι θα αντιπαλέψουν, από την αρχή ώς το τέλος. Ο ένας, της παλληκαριάς, της λεβεντιάς, της θυσίας. Ο άλλος, του υπολογισμού, της ανικανότητας και της καπατσοσύνης. Το ευτύχημα στάθηκε πως ο πρώτος ΑΓΩΝΙΖΟΤΑΝ, και το δυστύχημα πως ο δεύτερος ΔΙΟΙΚΟΥΣΕ»! (από Δημ. Φωτιάδη)…
Η «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνος, κείμενο «απαγορευμένο» στην Εκπαίδευση, εναργώς μας παρουσιάζει τα Οράματα των Αγωνιστών του 21. Παραθέτουμε διδακτικά αποσπάσματα. Ξεκινά κάνοντας επίκληση στους προγόνους για δύναμη: «Ώ Αθάνατοι Ψυχαί των ελευθέρων προγόνων μου, ενδυναμώσατε τώρα τον ζήλον μου με τα ηρωικά σας εντάλματα, δια να εκφράσω καθώς πρέπει τα της ελευθερίας κάλλη εις τους απογόνους σας. Και σύ ιερά Πατρίς, εγκαρδίωσον και στερέωσον την προς σε αγάπην μου, για να ενθουσιάσω τας ελληνικάς των καρδίας με τον θείον σου έρωτα».
…«Μόνον η ελευθερία αποκαταστεί τους ανθρώπους εναρέτους (θυμίζουμε, «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον»), και εμφυτεύει εις τας καρδίας όλων των πολιτών την άμιλλαν προς το ευ πράττειν, και δια τούτο, μόνον εις τας ελευθέρας Πολιτείας γεννώνται τα μεγάλα υποκείμενα»…
…«Αναγκαίον είναι, ώ Έλληνες, να μάθετε την αληθινή σημασία της λέξεως «πατρίς». «Πατρίς είναι μία λέξις δια της οποίας όλοι κοινώς εννοούσι την γην, εις ήν εγεννήθησαν. Οι ελεύθεροι όμως μόνον δύνανται να καταλάβωσι την μεγάλην σημασία αυτής της λέξεως, και δια τούτο οι δούλοι αδιαφόρως προφέρουσιν τούτο το όνομα»…
…«Το πρώτον θανατηφόρον σύμπτωμα, λέγει ο Ανώνυμος Έλλην, δια να ειπώ ούτως, μίας ελευθέρας πολιτείας οπού πλησιάζει εις το τέλος της, ήτοι εις την δουλείαν, από την οποίαν δυσκόλως μπορεί να ξαναέβγη, είναι η διαφθορά των ηθών, (αυτό ακριβώς που ζούμε σήμερα)… Όταν ο καιρός και η πολυτέλεια αδυνατίζουν την ενέργεια των νόμων, τότε αρχίζει το μέγα κτίριον να τρέμη, και η πολιτεία βαδίζει προς τον θάνατον, (είναι ο γενικευμένος εκμαυλισμός που επικράτησε στην Μεταπολίτευση, οι μίζες, η καταλήστευση του δημοσίου ταμείου, η αμερικανοποίηση της ζωής μας, και ήρθανε τώρα οι ύαινες που μύρισαν ψοφίμι και …αλίμονο στα παιδιά μας)».
…«Ώ, πόσον έκλαυσαν οι Έλληνες μετέπειτα! Αφού επέρασαν την τυραννίαν των Ρωμαίων και έπειτα των Ιερέων (επί Βυζαντίου), κατήντησαν τέλος πάντων να υποκύψουν εις την πλέον σιχαμεράν και βάρβαρον κυριότητα, εις την τυραννίαν λέγω των Οθωμανών. Τα ήθη των Τούρκων είναι βάρβαρα, η αμάθειά των είναι άκρα και γενική. Αλλά οι Χριστιανοί της Ελλάδος, αλίμονο, οι γλυκύτατοί μου ομογενείς και ομόθρησκοι είναι την σήμερον το πλέον θλιβερόν θέαμα εις το θέατρον του κόσμου!
Αρχινώντας από τους γεωργούς, φρίττει το πνεύμα μου εις το να διηγηθώ την ζωήν τους. Αυτοί οι τάλανες, αφού κοπιάσουν όλον τον χρόνο και υποφέρουν ανεκδιήγητα βάσανα, ποτέ δεν τους περισσεύει ο καρπός του ιδρώτα των, δια να αναπαυθούν, ούτε μίαν ημέρα. Τόσον μεγάλα είναι τα βάρη που υποφέρουν, όσον μιαρά είναι η ψυχή των Οθωμανών. Οι γεωργοί, η σεβασμιωτέρα κλάσις μίας πολιτείας, ο σταθερότερος στύλος της πολιτικής ευτυχίας, ζη χειρότερα από τα ίδια τα ζώα. Αυτός ο ταλαίπωρος ο γεωργός πρέπει προς τούτοις να χορτάση την λύσσαν και του ληστού της εκκλησίας, ήτοι του αρχιεπισκόπου. Αφού χάνουν τα όσα οι Οθωμανοί τους αρπάζουσι, και τα όσα δίδουσι των καλογήρων, μόλις ημπορούν να ζήσουν με τα όσα τους απομένουν.
Και τί να ειπώ δια τους πολίτας, δουλεύουν σχεδόν 18 ώρας το ημερονύκτιον, και ποτέ δεν μπορούν να αναπληρώσουν τας αναγκαίας των χρείας. Οι Προεστοί τους αρπάζουσι από το ένα μέρος, πρόσθες ακόμη τα ανυπόφορα κακά, οπού καθημερινώς δοκιμάζουσιν από τους αχρείους επιστάτας του τυράννου. Εξαιρώντας λοιπόν όλους τους προεστώτας, ή μάλλον ειπείν τους προδότας, και όλους εκείνους τους αχρειεστάτους σκλάβους και οπαδούς των κατά μέρος τυράννων της Ελλάδος, ποίος εμβαίνει εις μίαν πολιτείαν της Ελλάδος και δεν αισθάνεται μίαν ψυχρότητα εις την καρδίαν, ακούγοντας πανταχόθεν το άχ και το αλίμονον; Τί άλλο ακροάζεται ένας ξένος, πάρεξ αναστεναγμούς; Τί άλλο βλέπει ο Έλλην ει μη δάκρυα; Τί ευρίσκεται τέλος πάντων εις τους Έλληνας ει μη λύπη, φόβος, φυλακή και θάνατος;»!
…«Τελειώνοντας, σας ενθυμώ ότι οι προδόται ευρίσκονται πανταχόθεν. Η εμπειρία σας θέλει δείξει τους φιλοπάτριδας και εναρέτους άνδρας. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι ο Έρως της πατρίδος. Η Αρετή πρέπει να είναι ο οδηγός των επιχειρημάτων σας. Ο σκοπός σας προς το καλόν το γενικόν, όχι το μερικόν, να αποβλέπει πάντοτε. Μην σας δειλιάση η απειρία σας. Ήγγικεν η ώρα, ώ Έλληνες, της ελευθερώσεως της Πατρίδος μας!».
…Με τους πεπτοκότας συγχρόνους, αλίμονο, οδηγούμεθα σε μακρόχρονη δουλεία. Ας εμπνευσθούμε από τον Ανώνυμο Έλληνα (του 1806). Τα Οράματα των Αγωνιστών του 1821 περιμένουν ακόμα πραγμάτωση!
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου