ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΙ

Ἡ πατρίδα μᾶς καλεῖ σὲ πνευματικὸ ἁρματολίκι

 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος, Κιλκίς

Τι ήταν οι αρματολοί; Έλληνες, πολεμιστές ατρόμητοι, που δεν «έκατσαν φρόνιμα, να γίνουν νοικοκύρηδες», αλλά πολεμούσαν την Τουρκιά «ψηλά στα κορφοβούνια». Και επειδή οι «μωχαμετάνοι» δεν μπορούσαν να τους εξοντώσουν, τους ανέθεταν την τήρηση της ασφάλειας και της ειρήνης σε δυσυπότακτες περιοχές. Λάμβαναν «μιστούς» και δώρα από τους Τούρκους, συνεργαζόμενοι δήθεν μαζί τους, αλλά, συν τω χρόνω, μαζί με τους Κλέφτες, (δυσδιάκριτοι οι ρόλοι, γι' αυτό Κλεφταρματολοί), χρησίμευσαν ως η βάση της εθνικής εναντίον των τυράννων Επανάστασης, στάθηκαν η «μαγιά» της λευτεριάς μας. Αρματολοί υπήρξαν τα λιοντάρια του Εικοσιένα, όπως το επιμαρτυρεί και το δημοτικό τραγούδι: «Του Αντρούτσου η μάνα χαίρεται / του Διάκου καμαρώνει / γιατί έχουνε γιους αρματολούς και γιους καπεταναίους…». Σήμερα ζούμε μια νέα Τουρκοκρατία, ύπουλη και δολερή. Η «οικονομία» του Θεού και το καριοφίλι των Κλεφταρματολών, μας λευτέρωσε και νεκραναστήθηκε η ματοκυλισμένη Πατρίδα μας. Η οικονομία των τωρινών προσκυνημένων στις διεθνείς συμμορίες, ακυρώνει στην ουσία την Ευλογημένη Επανάσταση. Υποδουλωνόμαστε, όχι επειδή ηττηθήκαμε σε πόλεμο, αλλά διότι προδίδουν την Πατρίδα οι ανθρωποκάμπιες που υποδύονται τους κυβερνήτες. Παρένθεση: Όλα, μα όλα, οφείλονται στην έλλειψη φιλοπατρίας. «Όσω πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτο ελλείπεις τη αγάπη», έλεγε ο Μέγας Βασίλειος. Αυτό ισχύει και για την αγάπη και το σέβας προς την πατρίδα. Από την μια έχουμε τους μπουκωμένους από καταθέσεις «σωτήρες» του κυβερνητικού συνασπισμού και από την άλλη, τα αντιπολιτευτικά ναυάγια του εθνομηδενισμού και της κακολόγου εκκλησιομαχίας. Και στη μέση ο λαός να επαιτεί, να αυτοκτονεί και να αφήνει τα καλύτερα παιδιά του να λεηλατούνται από τα «ξένα»… Γράφει στα απομνημονεύματά του ο στρατηγός Μακρυγιάννης, σε στιγμή που ξεχείλιζε η καρδιά του από πόνο για την φτωχή μάνα μας, την Πατρίδα. «Σύρε, πες του, όποιος είναι αυτός οπού θα βάλη τα χρήματα, όχι αρχηγόν τον κάνω καμπούλι (=τον δέχομαι), διά την αγάπη της πατρίδος μου, αλλά όπου κατουράγει να μου δίνη να πίνω εγώ το κάτρο· το κάνω αυτό και του το δίνω ενγράφως». (σελ. 483, εκδ. «Ζαχαρόπουλος»). Διαβάζεις και δακρύζεις. Το «κάτρο» του λαού έπρεπε να πίνουν όλα αυτά τα καθάρματα, που πλούτισαν εις βάρος του…

Μιας και σήμερα, όπως προείπα, βιώνουμε την νέα Τουρκοκρατία, για να σωθεί ο τόπος, για να απομείνει μαγιά, η λύση είναι να μιμηθούμε τους ηρωικούς ραγιάδες: Το πνευματικό αρματολίκι. Και αναφέρομαι στους συναδέλφους και αδελφούς εν Χριστώ, δασκάλους. Τι εννοώ;  Έρχεται η λεγόμενη αξιολόγηση. Όλοι συμφωνούν ότι πρέπει και ο δάσκαλος, ο καθηγητής, να αξιολογείται, να κρίνεται, ώστε να αποπέμπονται από την τάξη οι ακατάλληλοι και ράθυμοι. Συμφωνώ. Παρεισέφρησε πολλή μετριότητα, άνθρωποι κυριολεκτικώς επικίνδυνοι για σχολική αίθουσα. (Επί ΠΑΣΟΚ, την δεκαετία του '80, περίπου 20.000 δάσκαλοι μετεγγράφησαν από πανεπιστήμια της Γιουγκοσλαβίας, στις ημέτερες παιδαγωγικές ακαδημίες. Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη «περάσαμε» τριακόσιοι, και την ημέρα της ορκομωσίας ήμασταν πάνω από χίλιοι πεντακόσιοι. Ήταν η εποχή του Ανδρέα, όπου θυσιάζονταν τα πάντα και γίνονταν τα πάντα, αρκεί να εξασφαλιζόταν η παραμονή του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία για μια ακόμη τετραετία. Βεβαίως, αρκετοί εξ αυτών των επήλυδων, στην πορεία εξελίχθηκαν σε λαμπρούς δασκάλους. Δεν παύει όμως να αποτελεί αδικία, δηλωτική της βορβορώδους ευτέλειας και της αίσθησης πως όλα επιτρέπονταν άνω ορίων και χαλινού, με λίγα λόγια το κράτος ΠΑΣΟΚ).Η αξιολόγηση, λοιπόν και κατ' αρχήν, είναι σωστή. Θα «κοσκινιστεί», θα ξεχωρίσει η ήρα από το σιτάρι, με στόχο «την βελτίωση της ποιότητας και της αποτελεσματικότητας της εκπαίδευσης», σύμφωνα με τις αφόρητες κοινοτοπίες του σχεδίου αξιολόγησης του υπουργείου Παιδείας, Θρησκευμάτων, Πολιτισμού, Αθλητισμού, Νέας Γενιάς, δία βίου Μάθησης, Αναρρήσεως των Αιχμαλώτων, ευφορίας των καρπών της Γης και λοιπά συνοδευτικά….

Αλλού όμως είναι το πρόβλημα.

Πρώτον: Όλοι μας υποψιαζόμαστε, ότι η αξιολόγηση, στην νυν συγκυρία, είναι το κέλυφος, κάτω από το οποίο κρύβεται η απαίτηση της συμμορίας («τρόικας») για μαζικές απολύσεις εκπαιδευτικών.

Δεύτερον: σε συνάφεια με το προηγούμενο. Λιγότεροι δάσκαλοι σημαίνει λιγότερα σχολεία, ο ανομολόγητος στόχος τους. Θα κλείσουν και άλλες εκπαιδευτικές μονάδες, ιδίως σε απομακρυσμένες και ακριτικές περιοχές, οι οποίες θα μεταβληθούν σε γηροκομεία, εύκολη λεία ανεξέλεγκτων συμμοριών.

Τρίτον: Η αξιολόγηση αποτελείται από δύο σκέλη. Την διοικητική από τον διευθυντή, η οποία, λίγο έως πολύ, γίνεται. Και την εκπαιδευτική, από τον οικείο σχολικό σύμβουλο· με λίγα λόγια ο σχολικός σύμβουλος θα ελέγχει τι διδάσκεις στην τάξη. Είναι γνωστό, ότι οι σχολικοί σύμβουλοι -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων- είναι «προοδευτικής» κοπής, φερέφωνα του υπουργείου, που «παίρνουν γραμμή και μπαίνουν στην γραμμή».

Άρα κραδαίνοντας τον πέλεκυ της κακής βαθμολογίας, ίσως και απόλυσης, θα εξαναγκάζουν τους δασκάλους να αυτολογοκρίνονται, να συμμορφώνονται με τις οδηγίες της εξουσίας και να σιωπούν. Αυτό ακυρώνει το θεμέλιο, το υπόβαθρο της Παιδείας, την ελευθερία του λόγου και της σκέψης.

Τέταρτον: Πολλοί εκπαιδευτικοί, τρομοκρατημένοι, θα αναπτύξουν γλοιώδη συμπεριφορά προς τους αξιολογητές, θα καταστούν ευάλωτοι και υποχωρητικοί  στους μαθητές, τα φαινόμενα απειθαρχίας θα πολλαπλασιαστούν, αφού κανείς δεν θα θέλει να δημιουργηθεί «επεισόδιο» ή να συγκρουστεί με ανώριμους γονείς «διά τον φόβον των Ιουδαίων».

Για παράδειγμα: Προσωπικώς (φέτος έχω στ' Δημοτικού) δεν διδάσκω τα βιβλία γλώσσας-περιοδικά ποικίλης ύλης. Χρησιμοποιώ κείμενα από τους μεγάλους μάστορες του λόγου μας, Ευαγγελικές Περικοπές (για τα Θρησκευτικά), κείμενα των Πατέρων, Μακρυγιάννη, Κολοκοτρώνη (απομνημονεύματα, τον λόγο στην Πνύκα), δηλαδή τα παλιά δικά μας πλούτη, τα καλούδια, που μας περιμένουν στο πατρογονικό κελάρι. Προφανώς με την αξιολόγηση θα χαρακτηριστώ «ελλιπής» και ίσως απολυθώ. Το ίδιο ισχύει για πολλούς δασκάλους, που διδάσκουν «ψυχή και Χριστό». Βρισκόμαστε ενώπιον διωγμών, λαμβάνοντας υπ' όψιν και το πρόσφορο, για τέτοια πράγματα, έδαφος. (Η Τρόικα αλυχτεί και πάλι απαιτώντας κεφάλια…).

Τι κάνουμε; Πνευματικό αρματολίκι. (Η φράση ανήκει στον μακαριστό Δάσκαλό μας στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης Απόστολο Ιωαννίδη). Δεν φοβόμαστε γιατί «ου γαρ έδωκεν ημίν ο Θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως». (προς Τιμ. Β', 1,7).

Όταν θα κλείνει πίσω μας η πόρτα της τάξης θα διδάσκουμε «τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει». Να γνωρίσουν οι μαθητές την Πατρίδα τους, την αληθινή και όχι το άβουλο απολειφάδι που την κατάντησαν οι ελεεινοί. Στις τάξεις θα θεριεύουμε την αποσταμένη ελπίδα για την ανάσταση του Γένους, της αλυσόδετης Πατρίδας, ενώ το αιχμάλωτο κράτος, όπως οι αρματολοί με τους Τούρκους, θα νομίζει ότι είμαστε όργανά του. Έτσι διασώζεται η μαγιά, που θα φέρει το φεγγοβόλο αστέρι της αυγής, την λευτεριά μας. Και θέλει λίγο από την «τρέλλα» του Κολοκοτρώνη. «Ο κόσμος μας έλεγε τρελλούς. Εμείς, αν δεν ήμεθα τρελλοί, δεν εκάναμεν την Επανάστασιν». «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί, όλα εκτός από την τρέλλα των Ελλήνων», μονολογούσε ο Νικόλαος Ιβανώφ, ο αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην ένδοξη μάχη του Κιλκίς. Η «τρέλλα» των Κλεφταρματολών σώζει πατρίδες και όχι η ηττοπάθεια και η δειλία των «γνωστικών», που κυβερνούν γονατισμένοι.

Δημοσιεύτηκε από ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ 1ον

Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου , Διευθυντοῦ ΕΠΑΛ Λευκάδος

Τὸ Δελφικὸν «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ» προτρέπει διαχρονικῶς τοὺς Ἕλληνες νὰ ἐνδοσκοπήσουν, νὰ γνωρίσουν ποιοὶ εἶναι, μὲ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματα στὴν ὅλη ὑπαρξιακή τους θεώρηση. «Γεγόνασι εὐσεβέστεροι καὶ δικαιότεροι καὶ κατὰ πᾶν βελτίωνες ἑαυτῶν», καθὼς λέγει ὁ Διόδωρος Σικελιώτης γιὰ τοὺς κοινωνοῦντες τὰ σεπτὰ Μυστήρια, ποὺ μυοῦσαν σὲ αὐτογνωσία καὶ ἐπέφεραν ψυχικὴ κάθαρση. Σὲ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο τώρα θὰ μιλήσουμε περὶ ἐθνικῆς αὐτογνωσίας, ποὺ μοιάζει σήμερα «ἀπαγορευμένος καρπός»… ἀφοῦ μᾶς διδάσκουν ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων περὶ τῆς καταγωγῆς μας. Δίδεται ἔτσι τὸ ἔδαφος σὲ κακόβουλους γείτονες νὰ θεωροῦν, οἱ μὲν Σκοπιανοὶ τοὺς Μακεδόνες ὡς μὴ Ἕλληνες, οἱ δὲ Ἀλβανοὶ τοὺς ὁμοεθνεῖς τους ὡς Πελασγούς γηγενεῖς καὶ αὐτόχθονες, ἐνῷ οἱ Τοῦρκοι νὰ υἱοθετοῦν ὡς ἀρχαίους προγόνους τους στὴν Ἀνατολία τοὺς Χετταίους, μὲ τὴν …Τροία καὶ τὸν Ὁμὲρ (Ὅμηρο), μὲ τὴν Ἔφεσσο, τὴν Μίλητο, τὸν Θαλῆ… γενικῶς ὡς δικές τους ἱστορικὲς κληρονομιές.

Ἡ εὐθύνη νὰ ἀποκαθιστοῦμε λάθη, ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἐθνική μας ταυτότητα (Καταγωγή, Γλῶσσα, Ἱστορία, Θρησκεία), τὰ ὁποῖα ἐκπορεύονται ἀπὸ ξένους, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἡμετέρους, εἴτε Πολιτικούς, εἴτε Καθηγητές, εἴτε Συγγραφεῖς (ἰδίως σχολικῶν βιβλίων), ποὺ ἀναπαράγουν ἐξ ἀντιγραφῆς, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, καὶ μεταφέρουν ξένη προπαγάνδα ἐντὸς τῶν τειχῶν, πρέπει νὰ γίνῃ συνείδησις καὶ πρᾶξις. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβουμε τὶς συνέπειες μιᾶς τοιαύτης διαβρωτικῆς διδασκαλίας στὴν ψυχοσύνθεση τῶν Ἑλληνοπαίδων καὶ κατὰ συνέπειαν τοῦ λαοῦ μας, ὅταν ἀκόμη καὶ «εἰδικοί» Φιλόλογοι-Ἱστορικοὶ θεωροῦν τοὺς Ἕλληνες ὡς ἐπιδρομεῖς σ’ αὐτὴν τὴν χώρα («Ἰνδοευρωπαίους»), ποὺ ὑπέταξαν κάποτε τοὺς ντόπιους (τοὺς …«Προέλληνες»)! Κι ἄς γράφῃ ὁ Πλάτων «περὶ δὴ τῶν ἐννακισχίλια ἔτη σοι δηλώσω… τὸ κάλλιστον καὶ ἄριστον γένος ἐπ’ ἀνθρώπους ἐν τῇ χώρᾳ τῇ παρ’ ὑμῖν …ἦν γὰρ δή ποτε Σόλων, ὑπὲρ τὴν μεγίστην φθορὰν ὕδασιν, ἡ νῦν Ἀθηναίων οὖσα πόλις ἀρίστη… (μιλάει στὸν Σόλωνα ὁ ἱερεὺς τοῦ ναοῦ τῆς Ἀθηνᾶς, στὴν πόλη Σάιδα τῆς Αἰγύπτου -ἀθηναϊκὴ ἀποικία-, γιὰ τὰ γεγονότα πρὶν ἐννέα χιλιάδες χρόνια)! Καὶ «εἰς ἅπαντας ἀνθρώπους ἡ δύναμις τῆς πόλεως διαφανὴς ἀρετῇ τε καὶ ῥώμῃ ἐγένετο… τῶν Ἑλλήνων ἡγουμένη» (Τίμαιος, μιλάει γιὰ τὸν πόλεμο Ἀτλάντων-Ἑλλήνων τὸ 9500 π.Χ.)!

Προσωπικὴ ἔρευνα στὶς πηγὲς εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη ὁδὸς ἀληθείας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὰ πορίσματα συγχρόνων ἐπιστημῶν. Περαιτέρω, χρειάζεται ἐμβριθὴς μελέτη τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης ἀπὸ ἐπιγραφές, ἀπὸ ἀρχικῆς μάλιστα γραφῆς αὐτῆς, ἤτοι συλλαβικῆς γραμμικῆς γραφῆς, ὅπως θὰ μιλήσουμε σὲ ἑπόμενο ἄρθρο. Ὡς παράδειγμα μόνο δίδουμε ἐδῶ τὴν λέξη ku-su-ro, ποὺ ἔμεινε ὡς κού-(τ)σου-ρο στὴν δημοτική (χωρὶς τήρηση γραμματικῶν κανόνων), ἐνῷ εἶναι τὸ κσύ-λο (ξύλον) στὴν λογία διάλεκτο (ρὸ καὶ λάβδα ταυτίζονται στὴν συλλαβικὴ γραφή).

Ὁ Ἀνθρωπολόγος Ἄρης Πουλιανὸς λέγει, ὅτι «οἱ Σαρακατσᾶνοι, ποὺ εἶναι τὸ ἀρχαιότερο φύλο τῆς Εὐρώπης, ἡλικίας 50.000 ἐτῶν, μιλοῦσαν πάντοτε καὶ μιλοῦν Ἑλληνικά. Ἡ Ἰνδοευρωπαϊκὴ θεωρία εἶναι ἕνα κατασκεύασμα, ποὺ ὑπάρχει μόνο στὴν φαντασία τῶν δημιουργῶν της». (Περισσότερα στὸ βιβλίο του «ἡ Προέλευση τῶν Ἑλλήνων»). Ὁ Ἀρχαιολόγος Δ. Θεοχάρης γράφει, ὅτι «ὁ βασικὸς πληθυσμὸς δὲν φαίνεται νὰ ἄλλαξε στὴν Ἑλλάδα οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν τελικὴ Παλαιολιθικὴ καὶ πέρα, ἀπὸ τότε δηλαδὴ ποὺ εἶναι ὁπωσδήποτε δυνατὴ σήμερα ἡ ἀρχαιολογικὴ τεκμηρίωσις κάποιας συνέχειας στὴν πολιτισμικὴ πορεία». (Βιβλίο του «Νεολιθικὸς Πολιτισμός»). Ὁ Καθηγητὴς Μοριακῆς Βιολογίας στὸ Α.Π.Θ. κ. Τριανταφυλλίδης ἀπέδειξε μὲ μετρήσεις γονιδιακοῦ ὑλικοῦ, ὅτι οἱ σημερινοὶ Ἕλληνες κατάγονται κατὰ 70% ἀπὸ τὴν Παλαιολιθικὴ καὶ κατὰ τὸ ὑπόλοιπο 30% ἀπὸ τὴν Νεολιθικὴ ἐποχή. Κατὰ τὴν συμβατικὴ Ἱστορία ἡ Νεολιθικὴ ἐποχὴ τελειώνει περὶ τὸ 2.800 π.Χ., ἄν καὶ πλέον ἡ γνῶσις τῆς κατεργασίας χαλκοῦ πιστοποιήθηκε τὴν 5^η χιλιετία π.Χ. στὴν Ἑλλάδα (Καθηγητὴς Ἀρχαιολογίας Ἀδαμάντιος Σάμψων), σὲ βραχονησίδα τῆς νήσου Κῶ μεταλλευτικοὶ κάμινοι!

Ὑπάρχει, δηλαδή, τεκμηριωμένος ἰσχυρότατος ἀντίλογος (ποὺ ἐπισήμως ἀποσιωπᾶται) πρὸς τὴν κατεστημένη θεωρητικὴ ἀντίληψη, ἡ ὁποία διδάσκεται στὰ σχολεῖα μας, ὅτι οἱ Ἕλληνες ἐμφανιστήκαμε στὸ ἱστορικὸ προσκήνιο μόλις τὴν 2α π.Χ. χιλιετία. Γιατί ἄραγε μόνο γιὰ μᾶς ἐφευρέθη ὁ ὅρος «προ-έλληνες», καὶ δὲν ὁμιλοῦν ἀντιστοίχως γιὰ προ-αιγυπτίους, προ-βαβυλωνίους, προ-χετταίους, προ-φοίνικες, προ-εβραίους, προ-γερμανούς;!... Οἱ δυναστεῖες τῆς Αἰγύπτου ξεκινοῦν, ὡς γνωστόν, τὸ 3.200 π.Χ. Ποιοί κατοικοῦσαν ὅμως προηγουμένως ἐκεῖ; Γιατί πλεῖστες πόλεις καθ’ ὅλο τὸ μῆκος τοῦ Νείλου εἶχαν Ἑλληνικὰ ὀνόματα (Θῆβαι, Ἡλιούπολις, Μέμφις, Ναύκρατις, Σάις, Ἑρμούπολις…) μὲ ἐπώνυμους ἱδρυτὲς Ἕλληνες; Γιατί οἱ Φιλισταῖοι (Παλαιστίνιοι) ἀποκαλοῦνται Κρῆτες καὶ Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς Ἑβραίους στὴν Παλαιὰ Διαθήκη; Ἄς τολμήσουν λοιπὸν νὰ ποῦν, ὅτι οἱ Προ-αιγύπτιοι ἦσαν Ἕλληνες, καὶ ὅτι οἱ Προ-εβραῖοι στὴν Παλαιστίνη ἐπίσης ἦσαν Ἕλληνες!

Γιατί ἆραγε οἱ Ἀθηναῖοι διακηρύσσουν τὴν αὐτοχθονία τους σὲ ὅλους τοὺς τόνους (στὸν Πανηγυρικὸ τοῦ Ἰσοκράτους); «…Ταύτην γὰρ οἰκοῦμεν, οὐχ ἑτέρους ἐκβαλόντες, οὐδ’ ἐρήμην καταλαβόντες, οὐδ’ ἐκ πολλῶν ἐθνῶν μιγάδες συλλεγέντες, ἀλλ’ οὕτω καλῶς καὶ γνησίως γεγόναμεν ὥστ’ ἐξ ἧσπερ ἔφυμεν, ταύτην ἔχοντες ἅπαντα τὸν χρόνον διατελοῦμεν, αὐτόχθονες ὄντες». Δηλαδή, «αὐτὴν τὴν χώρα κατοικοῦμε, χωρὶς νὰ ἔχουμε ἐκδιώξει κανέναν ἀπὸ ἐδῶ, οὔτε (ἐρχόμενοι ἀπὸ ἀλλοῦ) τὴν κατελάβαμε εὑρίσκοντάς την ἔρημη, οὔτε εἴμεθα μιγάδες ἀπὸ διάφορα ἔθνη ἀνακατεμένοι, ἀλλὰ προερχόμεθα ἀπὸ εὐγενὲς καὶ γνήσιον γένος, ὥστε γεννηθέντες σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν γῆ, τὴν κατέχουμε καὶ διαβιοῦμε ἀνέκαθεν – ἅπαντα τὸν χρόνον – ἀφοῦ εἴμεθα Αὐτόχθονες»!

Μία εἶναι ἡ ὀρθὴ ἀπάντησις, ὅτι οἱ Πελασγοὶ ἀποτελοῦσαν τὸ πρωτο-ελληνικὸ καὶ δὲν ἦσαν προ-ελληνικὸ φύλο. Οἱ Ἀθηναῖοι πάντα ἀνεγνώριζαν πὼς ἦσαν Πελασγοί, ποὺ μετωνομάσθησαν κατόπιν σὲ Ἴωνες. Ἀλλὰ καιρὸς νὰ παραθέσουμε τὶς γνῶμες τῶν ἀρχαίων μας Ἱστορικῶν:

● Ὁ Ὅμηρος πρῶτος ἀναφέρει τὸν Δία Πελασγικὸ στὴν Δωδώνη καὶ τοὺς Δίους Πελασγοὺς νὰ εὑρίσκωνται στὴν Κρήτη καὶ στὴν Μικρὰ Ἀσία (Ἰλιάς, 10,129 καὶ Ὀδύσσεια, 19,177).

● Ὁ Ἡρόδοτος λέγει ὅτι τὰ ὀνόματα τῶν θεῶν «ὑπὸ Πελασγῶν ὀνομασθῆναι», καὶ «ὅστις τὰ Καβείρων ὄργια μεμύηται, τὰ Σαμοθρήικες τελέουσι παραλαβόντες παρὰ Πελασγῶν, οἵ Ἀθηναίοισι σύνοικοι ἐγένοντο» (Ἱστορίαι, 2,50,1).

Δηλαδή, μέχρι στιγμῆς καταρρίπτεται τὸ ἀλλόθρησκον καὶ οἱ διωγμοὶ τῶν …κατακτητῶν, ποὺ μᾶς γράφει συνάδελφος «Φιλόλογος»: «Τὰ Μυστήρια τῆς Ἐλευσῖνος εἶναι ἡ θρησκεία τῶν κατακτηθέντων Πελασγῶν, οἱ τελετὲς τῆς ὁποίας, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἐπιδρομέων γίνονταν σὲ μυστικὲς συναθροίσεις... Οἱ μυστικὲς αὐτὲς τελετὲς φαίνεται ὅτι ἦταν μέρος τῆς λατρείας τῶν Προελλήνων κατοίκων τῆς Αἰγαιΐδας, τῶν Πελασγῶν, τῶν ὁποίων ἡ θρησκεία περιστρεφόταν γύρω ἀπὸ τὴ γῆ... Μετὰ τὴν κάθοδο τῶν Ἑλληνικῶν φύλων, τῶν Ἀχαιῶν καὶ τῶν Ἰώνων, οἱ ὁποῖοι λάτρευαν τοὺς οὐράνιους θεούς, οἱ Πελασγοὶ ζήτησαν νὰ προστατέψουν τὶς θρησκευτικὲς παραδόσεις καὶ τὴν λατρεία τους ἀπὸ τὴν βεβήλωση τῶν ἀλλοθρήσκων κατακτητῶν (…καὶ ἀλλοφύλων καὶ ἀλλοθρόων κατὰ τὰ συμφραζόμενα)! Ἄν καὶ ἀρχικὰ ἡ θρησκεία τῶν προελληνικῶν φύλων ὑπέστη τοὺς διωγμοὺς τῶν κατακτητῶν, μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου οἱ θρησκευτικὲς τελετὲς καὶ δοξασίες κατακτητῶν καὶ κατακτημένων ἀφομοιώθηκαν». Ἀνδρομάχη Ἡλιοπούλου, Φιλόλογος, «Προορισμοὶ στὴ Δυτικὴ Ἀττική», Δ/νση Δ/θμιας Ἐκπ/σης Δυτικῆς Ἀττικῆς 2006, σελ.58 (…ἡ «καλή» συνάδελφος τὰ ἀντέγραψε ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ξένο «ἔγκριτο» συγγραφέα, ἐνῷ τὸ πόνημα αὐτὸ διανεμήθηκε σὲ ὅλα τὰ σχολεῖα τῆς περιοχῆς, πρὸς …ἐπιμόρφωση)!

● Ὁ Στράβων λέγει ὅτι «οἱ Πελασγοὶ μέγα ἦν ἔθνος, καὶ ἐκ τῆς ἄλλης ἱστορίας οὕτω ἐκμεμαρτυρεῖσθαι… τὴν παραλίαν τὴν νῦν Ἰωνικὴν πᾶσαν ἀπὸ Μυκάλης ἀρξαμένην ὑπὸ Πελασγῶν οἰκεῖσθαι πρότερον καὶ τὰς πλησίον νήσους», (Γεωγραφικά, 13,3,3). Δηλαδή, στὰ Μικρασιατικὰ παράλια κατοικοῦσαν Πελασγοί.

● Ὁ Ἡρόδοτος πάλι λέγει, ὅτι τὸ Πελασγικὸν ἔθνος εἶναι «πολυπλάνητον κάρτα» καὶ ἐπὶ Δευκαλίωνος «οἴκεε γῆν τὴν Φθιῶτιν», ἐπὶ Δώρου τοῦ Ἕλληνος τὴν ὑπὸ τὴν Ὄσσαν καὶ τὸν Ὄλυμπον χώραν, ἀργότερα «οἴκεεν ἐν Πίνδῳ, Μακεδνὸν καλεόμενον, ἐνθεῦτεν ἐς τὴν Δρυοπίδα μετέβη, ἔπειτα ἐς Πελοπόννησον ἐλθὸν Δωρικὸν ἐκλήθη». Δηλαδὴ οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Δωριεῖς εἶναι Πελασγοί, ἐνῷ καὶ ὁ προπάτοράς μας Δευκαλίων, ποὺ γέννησε τὸν Ἕλληνα, εἶναι ἐπίσης Πελασγός! Καὶ συνεχίζει «εἰ τοίνυν ἦν καὶ πᾶν τοιοῦτο τὸ Πελασγικόν, τὸ Ἀττικὸν ἔθνος, ἐὸν Πελασγικόν, ἅμα τῇ μεταβολῇ ἐς Ἕλληνας καὶ τὴν γλῶσσαν μετέμαθε», (Ἱστορίαι, 1,57). Γλῶσσα, ὅπως θὰ δείξουμε προσεχῶς, σημαίνει διάλεκτος παρὰ ἀρχαίοις, ἐνῷ μάθαμε ὅτι καὶ οἱ Ἀθηναῖοι εἶναι Πελασγοί!

● Ὁ Διονύσιος Ἀλικαρνασσεὺς λέγει γιὰ τὴν Ρώμη «τὴν ἡγεμόνα γῆς καὶ θαλάσσης ἁπάσης πόλιν, ἥν νῦν κατοικοῦσι Ρωμαῖοι, παλαιότατοι κατασχεῖν βάρβαροι Σικελοί… ἐπεὶ δὲ Πελασγοί τε καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων τινὲς ἀναμιχθέντες αὐτοῖς…» (Ρωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία, 1,9,2), καὶ παρακάτω πώς «οἱ γὰρ Πελασγοὶ ἀφορίας αὐτοῖς γενομένης ἐν τῇ γῇ, εὔξαντο τῷ τε Διΐ καὶ τῷ Ἀπόλλωνι καὶ τοῖς Καβείροις… καὶ ἐπὶ πλεῖστον γῆς τὸ Πελασγικὸν γένος διεφορήθη» (Ρωμ. Ἀρχ. 1,23,1).

Ἤδη ξεδιαλύνονται ὅλα. Μέγα τὸ ἔθνος τῶν Πελασγῶν, εὑρίσκεται παντοῦ στὸν Ἀνατολικομεσογειακὸ χῶρο, ἀπὸ Ἰταλία ἕως Μικρὰ Ἀσία, καὶ ἐξ αὐτοῦ προῆλθε τὸ Ἑλληνικόν (Μακεδόνες, Δωριεῖς, Ἴωνες κτλ.). Μὲ ἀρχικὸ κέντρο τὴν Αἰγηΐδα οἱ Ἕλληνες εὑρίσκονται σὲ ὅλο τὸ διάβα τῆς Ἱστορίας – μὲ διάφορα κατὰ ἐποχὲς καὶ τόπους ὀνόματα – καὶ στὶς τρεῖς χερσονήσους τῆς Μεσογείου, δηλαδὴ στὴν χερσόνησο τοῦ Αἵμου (Βαλκανική), στὴν Μικρὰ Ἀσία καὶ στὴν Ἰταλία, σὲ ἑκατοντάδες πόλεις μὲ ὁλοφάνερο Ἑλληνικὸ Πολιτισμό. Πελασγοί, Μινύες, Κρῆτες, Κάρες, Λέλεγες, Τυρρηνοί-Ἐτροῦσκοι, Τρῶες, Ἀχαιοί, Ἴωνες, Δωριεῖς, Μακεδνοί, Αἰολεῖς… τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος ἐμφανίζεται μὲ πενήντα διαφορετικὲς ὀνομασίες. Κάρες λέγονται στὴν Ἀνατολή, Κεφαλλῆνες στὴν Δύση. Ἴδιο νόημα, διαφορετικὴ διάλεκτος (κάρα=κεφαλή). Πελασγοί (πελαργοί) καὶ Λέλεγες («λελέκια») εἶναι ἴδιοι. Οἱ Τυρρηνοί (ἀφιχθέντες ἀπὸ Λῆμνο καὶ Μικρά Ἀσία στὴν Ἰταλία) ὠνομάσθηκαν ἀπὸ τοὺς Ρωμαίους Ἐτροῦσκοι, ἔπειτα ἀπεκλήθησαν Τοῦσκοι (Τοσκάνη), καὶ ὅσοι ξαναπέρασαν ἀπέναντι στὸ Ἰόνιο ὡς Τόσκηδες εἶναι οἱ Ἀρβανίτες («τοὺς Τυρρηνοὺς ὠνομάσθαι ὑφ’ Ἑλλήνων διὰ τὰς ἐν ταῖς τύρσεσιν οἰκήσεις… Ρωμαῖοι Ἐτρούσκους καλοῦσι, νῦν μὲν Τούσκους» (Διονύσιος Ἀλικαρνασσεύς).