ΝΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ: Ὁ καρκίνος εἰσῆλθε πλέον στὸ κύτταρο τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου

τοῦ Ἀναστασίου Στάμου

Διευθυντοῦ ΕΠΑΛ Λευκάδος

Στοὺς δύσκολους καιροὺς ἀνατρέχουμε στὶς στέρεες ρίζες μας γιὰ νὰ πάρουμε δύναμι. Ὅταν ὅλα γύρω μας καταρρέουν ψάχνουμε νὰ πιαστοῦμε ἀπὸ κάτι σταθερό. Πᾶμε λοιπὸν στὰ νάματα τῶν νομοθετῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ Λόγου, γιὰ νὰ πάρουμε καὶ φώτισι. «Ἀρεταὶ λόγου εἰσὶ πέντε, ἑλληνισμός, σαφήνεια, συντομία, πρέπον, κατασκευή. Ἑλληνισμὸς μὲν οὖν ἐστι φράσις ἀδιάπτωτος ἐν τῇ τεχνικῇ καὶ μὴ εἰκαίᾳ συνηθείᾳ (ἑλληνισμὸς εἶναι κάθε φράσις νὰ ἀκολουθῇ τὴν Γραμματικὴ Τέχνη, καὶ νὰ μὴν περιλαμβάνῃ χυδαῖες λέξεις ἤ ξένες). Σαφήνεια δέ ἐστι λέξις γνωρίμως παριστᾶσα τὸ νοούμενον. Συντομία δέ ἐστι λέξις αὐτὰ τὰ ἀναγκαῖα περιέχουσα πρὸς δήλωσιν τοῦ πράγματος (…σκεφθῆτε ὅτι γενικῶς «ἀπαγορεύεται» νὰ γράφουμε «ὁ ἀναλαμβάνων ὑπηρεσία» − εἶναι μιὰ «τρισκατάρατη» τριτόκλιτη μετοχή – πρέπει νὰ γράφουμε «αὐτὸς ποὺ ἀναλαμβάνει ὑπηρεσία»…). Πρέπον δέ ἐστι λέξις οἰκεία τῷ πράγματι (πρέπον εἶναι ἡ κυριολεξία, ἡ ἀκρίβεια). Κατασκευὴ δὲ λέξις ἐκπεφευγυῖα τὸν ἰδιωτισμόν» (χωρὶς ἰδιωματισμούς). Αὐτὰ γράφει ὁ Διογένης Λαέρτιος (βλ. βιβλίον Ἀντ. Ἀντωνάκου «Εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ γλώσσης», ὅπου ἀναλύονται ὅλες οἱ ἀρετὲς καὶ οἱ μοναδικὲς ἰδιότητες τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης).

Δύο ἱστορικὰ παραδείγματα ἀρχαίων λαῶν μᾶς βεβαιώνουν γιὰ τοὺς τρόπους ποὺ δύναται νὰ ἐπιβιώνῃ διαχρονικὰ ἕνα ἔθνος: Κινέζοι καὶ Ἕλληνες. Οἱ Κινέζοι πρωτεύουν σήμερα ἀνάμεσα στὰ 200 ἔθνη τῆς ὑφηλίου. Τί σταθερὸ τοὺς συνέχει; Στὴν Γραφή τους χρησιμοποιοῦν ἀνέκαθεν 3000 ἰδεογράμματα! Ὅταν ἔσπευσαν καὶ σ’ αὐτοὺς οἱ γνωστοὶ «συμβουλάτορες» προωθῶντας τὴν ἁπλοποίησι τῆς γραφῆς τους, γιὰ νὰ μοιάσουν τέλος πάντων στοὺς «πολιτισμένους δυτικούς», πῆραν περήφανη ἀπάντησι: «Δὲν θὰ κάνουμε ἐμεῖς τὰ παιδιά μας χαζά, ἐπειδὴ τὸ θέλετε ἐσεῖς»!

Ἀπεναντίας, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ἄν καὶ ἔχουμε περισσότερες σταθερὲς συνιστῶσες, καταφέραμε σήμερα «νὰ πιάσουμε πάτο». Ἀποδεχόμενοι ξένες συνταγές (μᾶλλον ἐντολές), ἄν καὶ βιώνουμε περίοδο εἰρήνης, δημοκρατίας καὶ λαϊκῆς κυριαρχίας (τὰ ψεύτικα συνθήματα τῶν πολιτικῶν, ὅπως «ἰσχυρὴ Ἑλλάδα» τοῦ Σημίτη, ἤτοι ὁδὸς χρεωκοπίας), ἀπαρνηθήκαμε ἐθνικὲς ἀξίες καὶ τὰ πάτρια ἰδανικά. «Πῶς δύναταί τις εἰσελθεῖν εἰς τὴν οἰκίαν τοῦ ἰσχυροῦ καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἁρπάσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον δήσῃ τὸν ἰσχυρόν; Καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσσει»! Ἡ εὐαγγελικὴ αὐτὴ ρῆσις ταιριάζει ἀκριβῶς σ’ αὐτὰ ποὺ βιώνουμε ὡς ἰσχυρὸ ἔθνος πρωτίστως, ἀλλὰ καὶ ὡς κράτος προικισμένο μὲ ὅλα τὰ ἀγαθὰ τοῦ κόσμου. Ποιὸς μπῆκε στὴν οἰκία μας καὶ μᾶς κρατᾶ δεμένους (καὶ μὲ τί), ὥστε ν’ ἁρπάξῃ τὰ ὑπάρχοντά μας; Ἀφήνω κατὰ μέρος τὴν σημερινὴ ὀφθαλμοφανῆ τριπλῆ κατοχὴ τῆς πατρίδος, γιὰ νὰ σταθῷ ἰδιαιτέρως σὲ μιὰν ἄλλη χειρότερη κατοχή (ὑψηλοτέρου ἐπιπέδου). Ὁμιλῶ γιὰ πνευματικὴ κατοχή, ποὺ δὲν γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτή, διότι χρησιμοποιεῖ μεθόδους «Ὀδυσσέα», δηλαδὴ «δουρείου ἵππου» (βλ. «Κοινωνικὴ Μηχανική»). Ἔρχονται μὲ φιλικὸ οἰκεῖο προσωπεῖο καὶ προσβάλλουν ἐκ τῶν ἔσω, ὡς ὁ καρκίνος…

Ἀπὸ τὸ 1976 ξεκίνησε ἡ ἀποδόμησις τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου. Ἁπλοποίησι τὴν εἶπαν τότε, τάχα γιὰ καλύτερα ἐκπαιδευτικὰ ἀποτελέσματα, ἀλλὰ τὰ παιδιά μας βγαίνουν σωρηδὸν ἀγράμματα ἀπὸ τὸ Λύκειο σὲ μεγάλο ποσοστό. «Ἐκ γὰρ τοῦ καρποῦ τὸ δένδρον γινώσκεται»! Μετὰ ἀπὸ δώδεκα χρόνια στὰ θρανία παρατηρεῖται ὅτι ἐπικρατεῖ ἄκρατος βαρβαρισμὸς καὶ σολοικισμὸς στὰ γραπτὰ κείμενα τῶν νέων μας, τὸ δὲ λεξιλόγιό τους εἶναι πτωχότατον (500 λέξεις), ἄρα καὶ ἡ νοητική τους ἐπάρκεια («ὅπερ ἔδει ποιῆσαι» σὲ μιὰ ὁλόκληρη γενιὰ Ἑλλήνων γιὰ μιὰ νέα ἅλωσι)! Μεταπολίτευσις λοιπὸν ἀπεκλήθη τὸ ὄχημα, καὶ ἀμέσως …ἀλλαγὴ ἱστορικῆς Γραμματικῆς, κατάργησις ἀρχαίων ἑλληνικῶν, ἀπαγόρευσις καθαρευούσης, ἦταν τὸ πρῶτο στάδιο τῆς «προοδευτικῆς» πνευματικῆς μας δολιοφθορᾶς.

Ἀπὸ τὸ 1982 καταργήθηκε καὶ ἡ Ὀρθογραφία. Πέταξαν τόνους καὶ πνεύματα, μακρὰ καὶ βραχέα φωνήεντα καὶ συλλαβές (δηλαδὴ μᾶς ἀπέκοψαν ἀπὸ τὴν δυνατότητα ἐναρμονίου λόγου). Κι ἄς γράφῃ ὅ,τι θέλει ὁ Διονύσιος Θράξ στὴν «Γραμματικὴ Τέχνη». «Τόνος ἐστὶν ἀπήχησις φωνῆς ἐναρμονίου, ἡ κατὰ ἀνάτασιν ἐν τῇ ὀξείᾳ, ἡ κατὰ ὁμαλισμὸν ἐν τῇ βαρείᾳ, ἡ κατὰ περίκλασιν ἐν τῇ περισπωμένῃ» (ἡ ἐναρμόνιος φωνὴ χρειάζεται τόνους, τὴν ὀξεῖα ὅταν ὀξύνεται-ἀνεβαίνῃ ἡ φωνή, τὴν βαρεῖα ὅταν βαρύνεται-κατεβαίνῃ, τὴν περισπωμένη ὅταν ὀξύνεται καὶ βαρύνεται ἡ ἰδία συλλαβή). «Μακρὰ συλλαβὴ γίνεται κατὰ τρόπους ὀκτώ, φύσει μὲν τρεῖς, θέσει δὲ πέντε. Βραχεῖα συλλαβὴ γίνεται κατὰ τρόπους δύο»… Καὶ ἐξηγεῖ τὰ περὶ μουσικῆς στὸν λόγο, τὴν ἑλληνικὴ αὐδή. Μόνον οἱ Ἕλληνες εἶχαν τέτοια δυνατότητα, νὰ ὁμιλοῦν τραγουδῶντας («οὗτοι λαλοῦν ὡς ἀηδόνες», λέγει ὁ Ρωμαῖος Κικέρων).

Μὲ τὶς «Προδιαγραφὲς γιὰ τὴν ἔκδοση καὶ συγγραφὴ διδακτικῶν βιβλίων», τὸ 1999, ἀπαγόρευσαν λόγιες ἐκφράσεις στὰ σχολικὰ βιβλία, ἐπτώχυναν τὸ λεξιλόγιο ὥστε νὰ ἐμφανίζωνται μόνο «γνωστές» λέει λέξεις ποὺ κατανοοῦν τὰ παιδιά (!), ἐνῷ «ἐδίωξαν» μέχρι καὶ τὸ τελικὸ ν. Πλέον, τὸ αὐτὶ ἔγινε αφτί, τὸ αὐγὸ ἔγινε αβγό, τὸ παλληκάρι ἔγινε παλικάρι, δηλαδὴ μᾶς ἀπέκοψαν καὶ ἀπὸ τὴν Ἐτυμολογία. Δοτικὴ πτῶσι (τὴν ὁποία κρατοῦν οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Ρῶσοι, ὅπως ἀκριβῶς τὴν πῆραν ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ γραμματική), μετοχές, ἀπαρέμφατον, ὑποτακτικὴ ἔγκλισι, τρίτη κλίσι οὐσιαστικῶν καὶ ἐπιθέτων, ὅλα τὰ πέταξαν στὸν καιάδα… (ἀπὸ Γραμματικῆς Τριανταφυλλίδη ἕως λεξικοῦ Μπαμπινιώτη, καὶ ἀπὸ συνταγὲς Γληνοῦ ἕως Ἀθ. Παππᾶ).

Ποῦ ἦσαν ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια οἱ 140 «Γλωσσολόγοι» (ποὺ διαρκῶς ἐρευνοῦν καὶ συνθέτουν στὸ ἐργαστήριο τὴν ἀνύπαρκτη «ἰνδοευρωπαϊκή» γλῶσσα), οἱ ὁποῖοι βγῆκαν ξαφνικὰ ἀπὸ τὸ «καβούκι» τους, γιὰ νὰ ὑπερασπισθοῦν τὴν νέα Γραμματικὴ τῶν πέντε φωνηέντων καὶ τῆς καρκινικῆς «μπ-ου-γκ-ου-ντ-ίασης» τῆς Φιλιππάκη-Warburton; Εἶναι ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἔφεραν σ’ αὐτὸ τὸ κατάντημα. Δικοί μας ἄνθρωποι, ἀνελλήνιστοι καὶ ἀνέστιοι, ξενοσπουδαγμένοι «φραγκολεβαντίνοι», ραγιάδες καὶ ἀρνησιπάτριδες, δῆθεν «προοδευτικοί». Τώρα κυκλοφορήθηκε λοιπὸν στὸ Δημοτικὸ μιὰ νέα Γραμματική, κατ’ ἐντολὴν τῆς πρώην ὑπουργοῦ («Ἐθνικῆς») Παιδείας, τῆς ἀλήστου μνήμης Διαμαντοπούλου, ποὺ ἤθελε νὰ πᾶμε κατευθεῖαν στὰ Ἀγγλικὰ ὡς ἐπισήμου γλώσσας μας. (…Εἶναι αὐτὴ ποὺ εἰσήγαγε ἐγκληματικῶς ἀπὸ τὴν Α΄ τάξι Δημοτικοῦ νὰ διδάσκωνται τὰ καημένα μας παιδιὰ Ἀγγλικά, πρὶν κἄν διδαχθοῦν ἐπαρκῶς τὴν μητρική τους γλῶσσα)!

Ἡ νέα αὐτὴ Γραμματικὴ φέρνει τὸν καρκίνο μέσα σ’ αὐτὸ καθαυτὸ τὸ κύτταρο τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, χτυπῶντας τὰ ἴδια τὰ Γράμματα. Διότι πάγιος στόχος τῶν ξένων ἐπικυρίαρχων καὶ τῶν ἐντὸς φερεφώνων τους εἶναι νὰ διαχωρίσουν Ἕλληνες καὶ νεο-έλληνες (βοηθούσης πλέον καὶ τῆς λαθρομεταναστεύσεως). Ἄλλη γλῶσσα εἶναι ἡ Ἑλληνική, καθὼς λέγουν, καὶ ἄλλη ἡ Νέα Ἑλληνική (βλ. Ἐλευθεροτυπία, 21-4-2001, συνέντευξις Κριαρᾶ). Ἄλλοι εἴμεθα ἐμεῖς (αὐτοὶ δηλαδὴ ποὺ φτιάξανε τὸ νέο Ἑλληνικὸ Κράτος μετὰ τὸ 1821) καὶ δὲν ἔχουμε καμμία σχέσι ἤ συνέχεια μὲ τοὺς αὐθεντικοὺς Ἕλληνες, οὔτε φυσικὰ μὲ τὴν κληρονομιά τους (βλ. «1821, ἡ γέννηση ἑνὸς ἔθνους», δίαυλος Σκάι, Βερέμης, Τατσόπουλος, κλπ). Ὅπως ἀκριβῶς, ἄν καὶ ὀνομάζουν «Μακεδόνες» διεθνῶς τοὺς Σκοπιανούς, γελοῦν καὶ ἀντιδροῦν μὲ τὴν ἐμμονή τους νὰ ἐμφανίζουν ὡς προγόνους τους τὸν Φίλιππο καὶ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο… ἔτσι θὰ γελοῦν μελλοντικὰ μὲ τὰ παιδιά μας, ἄν ἰσχυρίζωνται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι τῶν Ἑλλήνων! (Ἤδη «ἀντιδροῦν» κάμποσοι γραικύλοι, σκεφθῆτε ὅταν «ἑλληνοποιηθοῦν» καὶ ἕνα-δυὸ ἑκατομμύρια ἀλλοδαποί, κατὰ τοὺς προδοτικοὺς νόμους τῶν βουλευτῶν «μας», τί «πάτημα» θὰ ἔχουν).

Τί ἔκαμαν λοιπὸν πάλι οἱ περισπούδαστοι «ταγοί μας»; Ἐπὶ χιλιάδες χρόνια ἐκ τῶν 24 γραμμάτων τοῦ (Ἰωνικοῦ) Ἀλφαβήτου μας, τὰ ἑπτὰ ἦσαν Φωνήεντα καὶ τὰ 17 Σύμφωνα, ἤδη καταγεγραμμένα στὴν «Γραμματικὴ Τέχνη» τοῦ Διονυσίου τοῦ Θρακός, τοῦ 2^ου π.Χ. αἰῶνος. Ἐπειδὴ ἀπώτερος στόχος τους εἶναι νὰ υἱοθετήσουμε τὸ Λατινικὸ ἀλφάβητο (νὰ γράφουμε δηλαδὴ μὲ Greeklish), ἔβγαλαν ἀπὸ τὰ φωνήεντα καὶ ἀπὸ τὰ σύμφωνα ὅ,τι δὲν ταυτίζεται πρὸς τὸν δυτικὸ τρόπο γραφῆς. Ἔτσι θὰ ἔχουμε πλέον ὡς φωνήεντα τὰ α ε ι ο ου (a e i o u) − ἔβγαλαν δηλαδὴ τὰ η υ ω! Ὡς σύμφωνα δέ, θὰ ἔχουμε ἐπὶ πλέον τὰ μπ, γκ, ντ (b g d) − ἀφοῦ ἔβγαλαν τὰ ξ καὶ ψ, ὅπως ἀψευδῶς δεικνύει ἡ εἰκόνα τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου, ἀκριβῶς ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχουν στὸ λατινικὸ ἀλφάβητο! (…Δὲν τὰ κατήργησαν ἀκόμα ὁριστικὰ ἀπὸ γράμματα, ἀφοῦ κατ’ αὐτὸ τὸ στάδιο δολιοφθορᾶς ἐθίζουν τὴν νέα γενιὰ τῶν Greeklish μὲ τοὺς ἀντίστοιχους «γραμματικοὺς κανόνες»).

Ὑποβαθμίζουν λοιπὸν τὰ Γράμματα τοῦ Ἀλφαβήτου καὶ προσηλώνονται στοὺς Φθόγγους (αὐτὴ εἶναι ἡ «δικαιολογία» τῶν 140 γλωσσολόγων «ὑπερασπιστῶν» τῆς νέας Γραμματικῆς καὶ τοῦ Μπαμπινιώτη ἐπίσης). Δηλαδὴ μᾶς πᾶνε πολὺ πίσω… Πράγματι, ἔτσι ξεκίνησε ἡ Γραφή μας, ἀφοῦ ἔτσι γράφαμε μὲ τὶς πρῶτες Γραμμικὲς Συλλαβικὲς γραφὲς τὰ φωνήεντα (πρὶν ἀπὸ 4500 χρόνια, Μουσεῖο Κοπεγχάγης «the first Greeks», ἐπιγραφὴ ἐκ Σύρου μὲ ΓΓΑ, τοῦ 2700 π.Χ., βλ. βιβλίον «Ἱερὰ Ἐλευσίς, ἡ ἀληθινὴ ἱστορία» τοῦ γράφοντος). Ἀπὸ ἐκεῖ προέκυψαν τὰ πρῶτα Ἀλφάβητα, ὡς τὸ Ἀττικὸν καὶ τὸ Εὐβοϊκόν, ποὺ πῆραν ἔπειτα οἱ Λατίνοι. Ὅμως υἱοθετήσαμε ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ τὸ Ἰωνικὸν Ἀλφάβητο καὶ ἀπὸ Ἀλεξανδρινῶν χρόνων τὴν κοινὴ ἑλληνική. Μὲ αὐτὸ τὸ Ἀλφάβητο (καὶ μὲ τὴν γραφὴ ποὺ χρησιμοποιῶ σ’ αὐτὸ τὸ γραπτὸ κείμενο) σώζεται ὁλόκληρη ἡ Γραμματεία μας, ὁ πνευματικός μας θησαυρός.

Θὰ τοὺς ἀφήσουμε νὰ ἀποκόψουν τὶς μέλλουσες γενιὲς τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τὶς ρίζες τους; Νὰ μὴ μποροῦν τὰ παιδιά μας νὰ διαβάσουν ἕνα ἑλληνικὸ κείμενο, ὅπως ἀκόμη μπορεῖ ἡ γενιά μου; Εἴμεθα δηλαδὴ «οἱ τελευταῖοι τῶν Μοϊκανῶν»; Φαντάζεστε νὰ διαβάζουν τὰ Ἑλληνόπουλα τοῦ 2050 τὸν Πλάτωνα, τὸν Ἀριστοτέλη, τὸν Πλούταρχο, ἤ τὸ Εὐαγγέλιο στὰ Greeklish; (…Ἤδη τὸ «πολυτονικό», δηλαδὴ ἡ ἱστορική μας ὀρθογραφία, τοὺς φαίνεται ὡς κάτι ξένο… Αὐτὸ εἶναι ὄντως ἐπιτυχία γιὰ τοὺς ξένους ἐπικυρίαρχους)!

Ταυτοχρόνως, ἀπὸ πίσω σπρώχνουν τὸν «δούρειο ἵππο» τῆς ἁλώσεως οἱ ὁπαδοὶ τῆς «Φωνητικῆς Ὀρθογραφίας», τῆς ἀηδοῦς κακογραφίας, ἤγουν τῆς γλωσσοκτόνου συνταγῆς, τοῦ «ὅπως μιλᾶμε ἔτσι νὰ γράφουμε»… Κι ὅμως, αὐτὴν τὴν εἰσήγησι ἔκαμε τὸ 2008 ἐπισήμως ὁ Εὐρωβουλετής Μάριος Ματσάκης πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας τῆς Κύπρου. (…Τί νὰ εἴπωμεν διὰ τὴν ἀπαιδευσία τῶν «βουλευτῶν μας» …εἰδάλλως ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴν ἑλληνικότητά τους). Ἄν τολμᾷ, ἄς τὰ πῇ αὐτὰ ὁ Ματσ-άκης στοὺς Γερμανούς, στοὺς Γάλλους, στοὺς Ρώσους, στοὺς Ἄγγλους (στοὺς Κινέζους πάντως ὅταν τὰ εἶπαν «ἔφαγαν πόρτα»). Ἄς γράψουν πρῶτα οἱ Γάλλοι τὸ Peugeot ὡς Pezo καὶ οἱ Ἄγγλοι τὸ thought ὡς thot… Ἐδῶ ὅμως βρίσκουν ἐλαστικὴ ἐθνικὴ συνείδησι καὶ φεῦ εἰσακούονται οἱ ἑκάστοτε «προοδευτικοί» (βλ. Γληνὸς 1929 καὶ Ρουσὲλ 1943, στὸ ὑπὸ ἔκδοσιν βιβλίο μου «Ἑλληνικὴ Παιδεία καὶ Ἐκπαίδευσις αὐτοκτονίας»).

Θαυμᾶστε «καθηγητή» Πανεπιστημίου (Ἀθηνῶν): Ἀθανάσιος Παππᾶς, «Διδακτικὴ Γλώσσας καὶ Κειμένων», βιβλίο ποὺ διδάσκονται ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι Δάσκαλοι στὶς Παιδαγωγικὲς Ἀκαδημίες. «Εἶναι ἐγκληματικὸ γιὰ τὶς νέες γενιὲς νὰ ταλαιπωροῦνται μὲ τὴ διατήρηση καὶ διδασκαλία τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας. Οἱ ἀρχαῖοι μας πρόγονοι δὲν θὰ ἤθελαν μὲ κανένα τρόπο νὰ βλέπουν τὰ ἑλληνόπουλα νὰ βασανίζωνται μὲ μιὰ ὀρθογραφία ποὺ δὲν ἐξυπηρετεῖ τίποτα τὸ ἰδιαίτερο γιὰ τὴν πνευματική τους ἀνάπτυξι» (ἐδῶ ἀναφέρει τὴν γνώμη ἑνὸς «εἰδικοῦ προοδευτικοῦ», δηλαδὴ ἑνὸς «δουρείου ἵππου», ποὺ ἀγαπάει πολὺ καὶ νοιάζεται τὰ ἑλληνόπουλα, μελετάει δὲ καὶ τὶς ἐπιθυμίες τῶν ἀρχαίων μας προγόνων!!!).

Καὶ συμπληρώνει ὁ ἴδιος μπήγοντας βαθύτερα τὸν ἰὸ στὸ πνευματικό μας κορμί: «Ἡ προσωπική μου γνώμη εἶναι, πὼς τὸ προτιμότερο θὰ ἦταν ἡ εἰσαγωγὴ τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἀναφέρω μόνο τοὺς ἑξῆς: Γιατὶ εἶναι σὲ χρήση σχεδὸν ἀπὸ ὅλο τὸν πολιτισμένο κόσμο. Γιατὶ πίσω ἀπὸ τὴν ἀγάπη στὴν παράδοση… κρύβεται νομίζω μέσα μας ἕνας ἐγωϊσμός… Μὲ τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο εἰσάγουμε τὴν φωνητικὴ γραφὴ χωρὶς καμμιὰ ὀπτικὴ δυσαρέσκεια… Οἱ ἀναφορὲς στὸ ἔθνος, στὴν προγονικὴ εὔκλεια, τὴν πρωτοπορία τῆς Ἑλλάδας στὸν παγκόσμιο πολιτισμό, εἶναι οἱ ἀνασταλτικὲς δικλεῖδες, ποὺ δὲν ἀφήνουν τὸ θέμα τῆς φωνητικῆς γραφῆς νὰ βρεῖ τὸ δρόμο, τὴ διέξοδό του»!

Ἀρκετὰ σᾶς ἀνεχθήκαμε «κύριοι»! «Ἀμυνῶ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὑπὲρ ὁσίων, τὴν δὲ πατρίδα οὐκ ἐλάσσω παραδώσω» (…κατὰ τὸν ὅρκο τῶν Ἀθηναίων ὁπλιτῶν). Ἔτσι ἐπιβιώσαμε ὥς τὰ σήμερα… μεταξὺ πυρὸς καὶ σιδήρου, «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» (…κατὰ τοὺς Σπαρτιᾶτες τοῦ Λεωνίδα). Οἱ Ἕλληνες ἀκόμα δηλώνουμε ὅτι «πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν» (…κατὰ τὸν ἡρωϊκὸ τελευταῖο Ἕλληνα αὐτοκράτορα Κων. Παλαιολόγο, 2000 χρόνια μετὰ τὸν Λεωνίδα). Αὐτὲς εἶναι οἱ διδαχὲς τῆς γενιᾶς μου, οἱ περγαμηνὲς τοῦ ἐνδόξου ἔθνους μου. Οἱ δικές σας διδαχές, «κύριοι», εἶναι δυστυχῶς ἐθνομηδενιστικές (ὥστε φθάσαμε στὸ …«εἴμαστε ὅλοι μετανάστες», «πατριῶτες F16 νἆναι οἱ ὧρες σας», «σκατὰ στὸ ἔθνος», κατὰ τὰ γραπτὰ συνθήματα τῶν ἀρνησιπάτριδων ποὺ γεμίζουν τοὺς τοίχους τῆς πρωτεύουσας). Ἄς καταλάβουν ὅτι ἡ ἀνοχὴ ἐτελείωσε. Πλέον, γενώμεθα Κολοκοτρώνηδες: «Φωτιὰ καὶ τσεκούρι στοὺς προσκυνημένους»! Δὲν θὰ ἀφήσουμε τὴν πατρίδα ν’ ἁλωθῇ ἐκ νέου καὶ οἱ Ἕλληνες νὰ γίνουν Κάφροι.

Ὁ Δάσκαλος τῆς ὀργισμένης Ἑλλάδας!

Ὁ Δάσκαλος τῆς ὀργισμένης Ἑλλάδας!

γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος, Κιλκίς 

Γράφω μὲ ὀργή, γιατί «οἱ μὴ ὀργιζόμενοι, ἐφ' οἶς δεῖ, ἠλίθιοι δοκοῦντες εἶναι»· ὅσοι δὲν ὀργίζονται γι' αὐτὰ ποὺ πρέπει, εἶναι ἠλίθιοι, ὁρίζει ὁ Ἀριστοτέλης.

Τί εἴδαμε τὶς προάλλες στὸ Τ.V.;

Ἕναν ἀξιολύπητο πρωθυπουργὸ τῆς Ἑλλάδας, μὲ ὕφος ψοφοειδὲς καὶ βλέμμα δουλόφρονος, νὰ ἐπιδίδεται σὲ δακρύβρεχτες καημενολογίες.

Καὶ δίπλα του τὴν ὑπερφίαλη νεοναζίστρια Μέρκελ, νὰ μὴ μπορεῖ νὰ συγκρατήσει τὴν σιχασιά της γιὰ τοὺς φυλετικῶς ὑποδεέστερους πτωχοζήτουλες τῶν Βαλκανίων. 

Ποιές χῶρες σήμερα ποδοπατοῦνται, λεηλατοῦνται καὶ διώκονται; Ἑλλάδα, Ἱσπανία, Ἰταλία, Πορτογαλία καὶ Ἰρλανδία.

Ἡ Ἱσπανία στὸν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ἀφοῦ ὁ Φράνκο εἶχε χρησιμοποιήσει τὰ γερμανικὰ «στούκας», γιὰ νὰ καταστρέψει τὴν «Γκουέρνικα» καὶ τοὺς μαχητὲς τῆς ἐλευθερίας, παρέμεινε εὐνοϊκῶς οὐδέτερη. Ἡ Πορτογαλία τὸ ἴδιο. Ἡ Ἰταλία μέχρι ἑνὸς σημείου ἦταν συνοδοιπόρος. Ἡ Ἰρλανδία δὲν γνώρισε τὴν Κατοχὴ τῶν κτηνανθρώπων.

Ἐμεῖς ὅμως;

Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1944 οἱ Γερμανοὶ ἐγκαταλείπουν τὴν Ἀθήνα, σπεύδουν νὰ ξαναχωθοῦν τρομαγμένοι, ματωμένοι ὡς τὸν λαιμὸ μὲ αἷμα ἑλληνικό, νὰ ξανακρυφτοῦν στὶς μαῦρες φωλιές τους.

Νὰ δοῦμε τί ἀφήνουν πίσω τους...

Στὴν διάρκεια τῆς γερμανικῆς κατοχῆς, ποὺ κράτησε σαράντα δύο μῆνες, πέρασαν ἀπὸ τὰ γερμανικὰ ἐκτελεστικὰ ἀποσπάσματα καὶ τυφεκίσθηκαν τριάντα ὀκτὼ χιλιάδες ἐννιακόσιοι ἑξῆντα Ἕλληνες (38.960)!

Σκοτώθηκαν ἀπὸ σφαῖρες «ἀδέσποτες» καὶ ἄλλα στρατιωτικῆς φύσεως «ἀτυχήματα» δώδεκα χιλιάδες ἑκατὸν τρεῖς (12.103).

Σκοτώθηκαν σὲ μάχες ἑβδομῆντα χιλιάδες (70.000).

Πέθαναν ἀπὸ πεῖνα σ' ὁλόκληρη τὴν Ἑλλάδα περίπου ἑξακόσιες χιλιάδες, ἰδίως νέοι! (600.000).

Πέθαναν προτοῦ γεννηθοῦν, κατὰ τὴν γέννα ἢ ἀμέσως μετά, τριακόσιες χιλιάδες παιδιὰ ἀπὸ τὴν ἀσιτία καὶ τὶς κακουχίες τῶν μανάδων τους, δηλαδὴ μία ὁλόκληρη γενιὰ (300.000).

Θανατώθηκαν με τρόπο οἰκτρὸ σαράντα πέντε χιλιάδες Ἕλληνες στὰ γερμανικὰ στρατόπεδα συγκέντρωσης. 

Σαράντα πέντε χιλιάδες ἄνθρωποι, γιὰ τοὺς ὁποίους δὲν μίλησε κανεὶς ποτέ, ἀφοῦ ἦταν Ἕλληνες, δηλαδὴ ὄντα δευτέρας ἐπιλογῆς (45.000).

Πέθαναν, μὲ τρόπο οἰκτρὸ ἐπίσης, ἑξῆντα χιλιάδες Ἕλληνες, Ἑβραῖοι στὸ θρήσκευμα, γιὰ τοὺς ὁποίους μίλησαν οἱ πάντες (60.000).

Φυλακίστηκαν στοὺς σαράντα δύο μῆνες κατοχῆς διακόσιες χιλιάδες Ἕλληνες, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ περισσότεροι πέθαναν στὴν φυλακὴ ἢ ἀμέσως μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή τους (200.000).

Προσβλήθηκαν ἀπὸ βαρειὲς ἀσθένειες, ἔμειναν διὰ βίου ἀνίκανοι πάνω ἀπὸ ἕνα ἑκατομμύριο Ἕλληνες (1.000.000)!

Τὰ γερμανικὰ στρατεύματα κατοχῆς ἄδειασαν ὅλες τὶς ἀποθῆκες καὶ στὴν τελευταία γωνιὰ τῆς χώρας.

Ἅρπαξαν ὅλα τὰ δημητριακά, καπνό, σταφίδα, μπαμπάκι, λάδι, κάθε λογῆς τρόφιμα καὶ ἀγαθά.

Κατέστρεψαν ἀγροτικὰ μηχανήματα καὶ καλλιέργειες.

Ἅρπαξαν τὸ 50% τῶν μεγάλων ζώων, βόδια, γελάδια, ἄλογα, τὸ 30% τῶν μικρῶν, διέλυσαν τὴν ἑλληνικὴ κτηνοτροφία.

Κατέστρεψαν τὶς μεταλλευτικὲς ἐγκαταστάσεις, ἀνατίναξαν ὀρυχεῖα, ἀφάνισαν τὴν βιομηχανία.

Κατέστρεψαν τὸ 80% τῶν σιδηροτροχιῶν.

Γκρέμισαν γέφυρες, ἀνατίναξαν σταθμοὺς καὶ σήραγγες.

Ἀπὸ τὶς 220 ἀτμομηχανὲς τῶν ἑλληνικῶν σιδηροδρόμων ἄφησαν πίσω τους φεύγοντας μόνο τὶς τριάντα τρεῖς (33).

Ἀπὸ τὰ τριακόσια δώδεκα (312) ἐπιβατηγὰ βαγόνια "βούτηξαν" τὰ τριακόσια ἔξι! Ἄφησαν μόνο ἔξι (6)!

Ἀπὸ τὰ 4.544 φορτηγὰ βαγόνια των ἑλληνικῶν σιδηροδρόμων, οἱ συγγενεῖς, οἱ συνάδελφοι, οἱ συμπατριῶτες, οἱ δάσκαλοι, οἱ ὁμοϊδεάτες τῆς Μέρκελ, τοῦ Ρέσλερ, τοῦ Σρόιντερ ἄφησαν πίσω τους ἑξήντα τρία (63)!

Οἱ Γερμανοὶ κατακτητὲς πῆραν τὸ 70% τῶν ἑλληνικῶν παντὸς εἴδους αὐτοκινήτων καὶ κατέστρεψαν τὸ ὁδικὸ δίκτυο τῆς χώρας.

Οἱ Γερμανοὶ κατακτητὲς ἰσοπέδωσαν τελείως ἑκατὸ χιλιάδες σπίτια (100.000) καὶ μισογκρέμισαν ἄλλες πενήντα χιλιάδες (50.000).

Κατέστρεψαν οἱ βάρβαροι Γερμαναράδες τὶς μεγαλύτερες λιμενικὲς ἐγκαταστάσεις τῆς Ἑλλάδος, ἀκόμη καὶ τὴν διώρυγα τῆς Κορίνθου.

Ἅρπαξαν οἱ βάνδαλοι τοῦ Βερολίνου τὸ 73% τῶν πλοίων τῆς ἐμπορικῆς καὶ ἐπιβατικῆς ναυτιλίας τῆς χώρας 

Σύμφωνα μὲ τὶς στατιστικὲς τοῦ ΟΗΕ, ἡ Γερμανία εἶχε ὑποστεῖ σὲ σχέση μὲ τὸ ἐτήσιο εἰσόδημά της, ζημιὲς ἀπὸ τὸν πόλεμο τῆς τάξεως τοῦ 135% καὶ ἡ Ἑλλάδα τῆς τάξεως τοῦ 170%.

Ἡ κατεστραμμένη, δηλαδή, Γερμανία ἦταν σὲ πολὺ καλύτερη κατάσταση ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα μόλις τελείωσε ὁ πόλεμος.

Στὴν διάσκεψη τῶν Παρισίων, ποὺ πραγματοποιήθηκε ἀμέσως μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου, οἱ ἐκπρόσωποι τῶν «νικητριῶν» χωρῶν ὑπολόγισαν καὶ καθόρισαν τὸ ὕψος τῶν ζημιῶν ποὺ προκάλεσαν τὰ χιτλερικὰ στρατεύματα κατοχῆς στὴν Ἑλλάδα σὲ δεκατέσσερα δισεκατομμύρια δολλάρια, μὲ ἀγοραστικὴ ἀξία τοῦ 1938!

Αὐτὰ δὲν τὰ ἀπεφάσισε κάποιο πρωτοδικείο Χαλκίδος, κάποιο κακουργοδικεῖο Λαρίσης, κάποιο λαϊκὸ δικαστήριο Γρεβενῶν, ἀλλὰ τὸ ἀνώτατο διεθνὲς νομικὸ ὄργανο τοῦ κόσμου, ἡ διάσκεψη τῶν Παρισίων, ὅ,τι δηλαδὴ ἐπισημότερο μποροῦσε νὰ ὑπάρξει.

Μὲ βάση, ἄλλωστε τὶς ἀποφάσεις τῆς διεθνοῦς διάσκεψης Παρισίων ἡ Γερμανία ἐξόφλησε τὶς ὑποχρεώσεις της πρὸς ὅλες τὶς χῶρες ποὺ κατέστρεψε, πλὴν τῆς Ἑλλάδος. 

Γιατί;

Γιατί ἡ Ἑλλάδα, ἀπὸ τὸν πόλεμο μέχρι σήμερα, κυβερνήθηκε ἀπὸ σάπιους, δειλοὺς καὶ προδότες.

Τρισεκατομμύρια χρωστοῦν οἱ «Οὗννοι», ἂν συνυπολογιστεῖ καὶ τὸ «κατοχικὸ» δάνειο.

Καὶ ἐπιτρέπεται ἡ σημερινὴ Γερμανία, αὐτὴ ποὺ κατέστρεψε ἀπ' ἄκρου εἰς ἄκρον τὴν πατρίδα μας, δολοφονώντας καὶ τὸν ἀνθό της, νὰ εἶναι ἡ πλουσιότερη χώρα τῆς Εὐρώπης καὶ ἡ Ἑλλάδα νὰ λιμοκτονεῖ καὶ νὰ ἐκλιπαρεῖ;

Ἡ ἀπάντηση, ξαναλέω, ὑπάρχει:

Γιατί τὴν Ἑλλάδα τὴν κυβέρνησαν Γραικύλοι καὶ σάπιοι, καθάρματα ποὺ καὶ σήμερα μπήγουν καρφιὰ στὸ φέρετρό της.

Ἀνήθικα, διαλυμένα ὑποκείμενα ποὺ διορίζουν τὶς παρασιτικὲς οἰκογένειές τους στὸ δημόσιο. Ποὺ μαγάρισαν τὴν πατρίδα μας.

3.000 «ταγκαλάκια» ἀπὸ τὸ Πακιστὰν παρήλαυναν στὸ κέντρο τῆς Ἀθήνας, ψέγοντάς μας γιὰ ρατσισμό! Ποιοί! 

Αὐτοὶ ποὺ τὸ 1974 ἔστελναν συγχαρητήρια καὶ ἐθελοντὲς ταλιμπὰν στὰ λυσσασμένα σκυλιὰ τοῦ Ἀττίλα, γιὰ τὴν καταστροφὴ τῆς Κύπρου καὶ ἀναγνώριζαν ἀμέσως τὸ ψευδοκράτος τοῦ Ντεκτάς;

Δήλωσε ὁ τάχα καὶ πρόεδρος τῆς πακιστανικῆς κοινότητας ὅτι τὰ ἔχουν μὲ τὸ ΝΑΤΟ καὶ τοὺς Ἀμερικανούς, ποὺ τοὺς ἀναγκάζουν νὰ ἐκπατρίζονται. 

Νὰ κάτσουν στὴν πατρίδα τους καὶ νὰ τοὺς πολεμήσουν. Ἔτσι κάνουν οἱ λαοὶ ποὺ «μήγαρις ἔχουν στὸ νοῦ ἄλλο πάρεξ ἐλευθερία»...

Πότε ἔκαναν μία πορεία διαμαρτυρίας οἱ Ἀφγανοί, οἱ Πακιστανοί, ὁμοὺ μὲ τὰ ἡμέτερα προοδευτικὰ σαπρόφυτα, ὑπὲρ τῆς ἐλευθερίας τῶν χωρῶν τους, καταλήγοντας στὴν ἀμερικανικὴ πρεσβεία - «πρωθυπουργικὴ κατοικία»;

Κι ἂν μᾶς λένε ρατσιστές, ἀπαντῶ ὅτι ἔχω τὸν ἴδιο ρατσισμὸ ποὺ εἶχε ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Καραϊσκάκης καὶ ὁ Παπαφλέσσας.

Καὶ γιὰ τὸν «ρατσισμὸ» αὐτὸ εἶμαι ὑπερήφανος, γιατί στὴν καθ' ἠμᾶς γλώσσα λέγεται φιλοπατρία.

Τὸ δίλημμα σήμερα δὲν εἶναι εὐρὼ ἢ δραχμή, ἐντὸς ἢ ἐκτὸς Εὐρώπης.

Τὸ κυβερνολόϊ καὶ οἱ ἀνθρωποκάμπιες ποὺ τὸ δορυφοροῦν δὲν ἔχουν τέτοια διλήμματα. Τὰ θησαυροφυλάκια τοῦ κόσμου εἶναι γεμάτα ἀπὸ τὶς παλιανθρωπιὲς καὶ τὶς κλεψιές τους. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνο νὰ παραμείνουν στὴν ἐξουσία, γιὰ νὰ σκοτώνουν τὸ χρόνο τους.

Μέσα στὴν Εὐρώπη, σημαίνει ἐφιαλτικὴ λαθρομετανάστευση, ἐκβιασμοί, ἀναξιοπρέπεια, ἀνεργία, ἱστορικὴ εὐθανασία.

Ἐκτὸς ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ σωθοῦμε, ἂν καταργηθοῦν οἱ ρυπαρὲς συνθῆκες καὶ τὸ Ἰσλὰμ βρεῖ ἄλλη πύλη εἰσόδου.

Καὶ μία καὶ αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀναθυμόμαστε τὸ «ξόδι» τῆς Μικρασίας, τὴν καταστροφὴ τοῦ '22, δημοσιεύω κάτι ποὺ ἀναγράφεται στὸ «Χρονικὸν Μεγάλης Τραγωδίας» τοῦ Χρήστου Ἀγγελομάτη, ποὺ δείχνει την ἀγαστὴ συνεργασία τοῦ Ἰσλὰμ καὶ τῶν Φραγκογερμανῶν.  Για τὴν ἐξαφάνιση ἀκόμη καὶ τῶν λειψάνων τοῦ Γένους μας.

Γράφει στὴν σελίδα 379 ὁ συγγραφέας:

«Οἱ παλαιότεροι θὰ ἐνθυμοῦνται τὴν δημοσιευθεῖσαν εἴδησιν εἰς τὰς ἀθηναϊκὰς ἐφημερίδας, μίαν ἡμέραν τοῦ Φεβρουαρίου τοῦ 1924. Τὸ προσεγγίσαν εἰς τὴν Θεσσαλονίκην ἀγγλικὸν πλοῖον "Ζάν", μετέφερε 400 τόννους ὀστῶν Ἑλλήνων, ἀπὸ τὰ Μουδανιὰ εἰς τὴν Μασσαλίαν, πρὸς βιομηχανοποίησιν. Οἱ ἐργάται τοῦ λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες τὸ γεγονός, ἐμπόδισαν τὸ πλοῖον νὰ ἀποπλεύση, ἐπενέβη ὅμως ὁ Ἄγγλος πρόξενος καὶ ἐπετράπη ὁ ἀπόπλους».

Τὰ πήγαιναν τὰ κόκκαλα τὰ ἱερὰ τῶν σφαγιασθέντων Ἑλλήνων γιὰ "σαπούνι Μασσαλίας".

Οἱ Τοῦρκοι τὰ πούλησαν, οἱ Γάλλοι τὰ ἀγόρασαν, οἱ Ἄγγλοι διευκόλυναν καὶ οἱ Γερμανοί, ἀργότερα, μιμήθηκαν.

Εἶναι ἀπὸ τὰ λεγόμενα ἀνοίγματα τοῦ δυτικοῦ «πολιτισμοῦ» πρὸς τὸ εἰρηνόφιλο Ἰσλάμ.
ΠΗΓΗ:  http://stisepalxeis.blogspot.gr/2012/08/blog-post_30.html